Dit keer nemen we je mee op onze roadtrip door de binnenlanden van Papoea-Nieuw-Guinea (afgekort; PNG). PNG is het op één na grootste eiland ter wereld. Daarnaast bestaat het eiland voornamelijk uit ondoordringbare jungles, moerassen en hooggebergte. De meeste mensen wonen niet in de hoofdstad Port Moresby maar in de jungle. En ondanks dat PNG een oppervlakte van zo’n 462.840 km2 heeft, kent het maar 686 km lengte aan wegennet.
Lees ook: Informatie en eerste kennismaking met Papoea-Nieuw-Guinea
Het eiland PNG is maximaal 1.200 kilometer lang en 720 kilometer breed. Daarnaast hoort het grote eiland New Britain en talloze kleine eilandjes ook tot PNG. Het eiland is omringt door de Bismarckzee, de Solomonzee in het oosten en in het zuiden de Koraalzee.
We hebben inmiddels Tari achter ons gelaten en reizen nu naar de voet van de hoogste berg van Oceanië; Mount Wilhelm. Mount Wilhelm is 4.509 meter hoog en hierdoor is PNG een van de weinige eilanden rond de evenaar waar sneeuw voor kan komen.
Lees ook: Te voet door de jungle van Papoea-Nieuw-Guinea
Een onvergetelijke roadtrip
Zoals altijd is het weer wachten. Dit keer niet op een niet werkende ATM, ook niet op onze vergeten lunch, maar op onze chauffeur. Om half 9 hebben we afgesproken bij de guesthouse, inmiddels is het half 10 en nog geen spoor van Crazy Steve. De naam had ons al moeten waarschuwen, maar ach, wij houden wel van een beetje gekkigheid. Wachten, daar houden we wat minder van. En zeker aangezien het al de derde dag op rij is dat we minimaal een uur staan te wachten. Maar dit is Papoea Nieuw Guinea, geen Nederland.
Om half 11 komt Crazy Steve aanrijden. “Problems with the car” is zijn excuus. Die had hij gisteren ook. Maar vandaag is het zondag en werkt niemand. Toch is het hem gelukt om iemand te vinden die zelfs op zondag voor ons zijn auto wilde maken. Waarom hij dat niet gisteren al heeft gedaan? Toen had hij het te druk. Natuurlijk… Goed, Crazy Steve is er, wij zijn er klaar voor, de roadtrip kan beginnen!
Drink & Drive in Papoea-Nieuw-Guinea
Twee uur later dan gepland rijden we met Crazy Steve en Jack de gids richting Kesesugl. De roadtrip gaat uiteraard niet zonder obstakels. We scheren over de weg. Sommige delen tenminste. Andere delen rijden we hortend en stotend over de vele kuilen en gaten in de weg. Langs de weg zien we stalletjes die functioneren als benzine pompen, varkens die worden uitgelaten en vele groen gele SP (bier) huisjes waar drink&drive niet wordt afgeraden maar toegejuicht. In de Hela provincie, waar we eerder waren, is alcohol verboden. In de hele provincie mag geen alcohol worden gedronken of verkocht. Dit verbod lijken ze in de provincies Hagen en Jewaka te compenseren door om elke 200 meter alcohol te verkopen. Het maakt een roadtrip nog spannender, al houdt Crazy Steve het bij iets anders…
Tot je er bloedrood van spuugt
Wat we ook regelmatig tegenkomen zijn vrouwen die betelnut verkopen. Betelnut is een zaad van een soort palmboom. Het geeft energie en wordt al zo’n 2.000 jaar gebruikt. Of het echt goed voor je is, dat is de vraag. Het WHO heeft zelfs geconstateerd dat veelvuldig gebruik voor kanker kan zorgen.
Crazy Steve is er hoe dan ook gek op en stopt dan ook regelmatig om er een aantal te kopen. Naast de betelnut koopt hij er een stokje, wat ze mosterd noemen, en kalk bij. Eerst bijt je de betelnut goed door. “Don’t swallow” spreekt Crazy Steve ons streng toe.
Als je goed hebt gekauwd steek je het stokje in de kalk en meng je dat met de betelnut in je mond. Dat doe je een paar keer en vervolgens spuug je het sap uit. De kleur wordt knalrood en dit maakt dat je lippen en tanden hartstikke rood worden. In heel Papoea zie je dan ook rood spuug, waarvan wij eerst dachten dat het bloed was, op de grond liggen. Crazy Steve spuugt een hoop uit en omdat ik achter hem zit vangen mijn kleren regelmatig wat fijne spetters op. Heel lekker vinden we het niet en heel verstandig om dit tijdens het rijden te gebruiken ook niet.
Zonder varkens geen rijkdom
Wat we ook steeds voorbij zien komen aan de kant van de weg zijn varkens. Heel veel varkens. De ene keer snuffelen ze wat rond, de andere keer liggen ze onder een stalletje en soms worden ze zelfs uitgelaten. Varkens hebben in PNG een bijzondere rol. Ze zijn hier niet enkel voer maar bepalen ook de rijkdom van de eigenaar. Een groot, dik varken kan zo 4.000 kina (1.060€) opleveren. Heb je dus 4 varkens in PNG dan ben je rijk man. Man ja, want vrouwen kunnen niets bezitten. Ze zijn immers zelf een bezit. Zo kan je al voor 2 varkens een vrouw kopen.
Vrouwen kopen
De hoeveelheid varkens geven aan hoe rijk je bent, de hoeveelheid vrouwen die je hebt ook. Heb je bijvoorbeeld 8 vrouwen (wat regelmatig voorkomt hier) dan heb je ook 8 huizen, een hoop kinderen en je hebt natuurlijk ook 8 keer een bruidsschat betaald. Land, varkens en vrouwen. Over dat eerste wordt het meest gevochten. Nu nog steeds, vandaar de politie escorte die we kregen in Tari.
Mannen slapen overigens in een soort van mannenhut, apart van de vrouwen dus. De mannen (vaak familieleden, soms ook de mensen waarvoor je werkt) komen hier om samen te eten, te slapen en sterke verhalen te vertellen. Wanneer ze behoefte hebben om met hun vrouw(en) te slapen of hun kinderen te zien gaan ze een keertje langs. De vrouw wordt geacht de kinderen op te voeden, geld te verdienen op de markt en het land te verbouwen. Een eerlijke verdeling vinden ze hier. Ik zie dat toch anders.
Een roadtrip zonder diesel
In het laatste dorpje voordat we aan de weg omhoog beginnen moet nog worden getankt. De eerste benzinepomp lijkt gesloten te zijn “no gasoline, no diesel”. Out of order dus. De tweede benzinepomp heeft ook geen diesel meer. Drie keer is scheepsrecht en gelukkig, bij de derde benzinepomp hebben ze nog een klein beetje diesel. We krijgen het laatste beetje diesel en gaan op weg. Of we het hiermee gaan redden is de vraag.
Diesel is hier overigens best duur. Voor 1 liter betaal je 3,80 kina (1€). Erg prijzig voor de mensen hier. Overigens kan je ook diesel aan de kant van de weg kopen in oude jerrycans. Voor een fles van 4 liter betaal je dan ong. 20 kina (1,30€ per liter). Dan heb je wel weer een hoop flessen nodig om je auto te vullen en ze hebben er vaak niet meer dan 4 staan.
Na wat te hebben gegeten en gedronken gaat de roadtrip verder. Inmiddels zijn we al ver het binnenland ingereden en is het uitzicht inmiddels veranderd. Van vlakke akkers en vele dorpjes is het steeds stiller en herbergzamer geworden. Waar het richting Tari open en wijds leek is het hier dichtbegroeid. We vervolgen onze roadtrip langs een rivier door het dal met aan weerszijde scheve akkertjes op stijle hellingen.
Net nadat we het dorp achter ons laten horen we een hard geknetter onder de wielen. Dit hebben we al een paar keer eerder gehoord. We rijden dan namelijk over bijna platte blikjes frisdrank heen. Mensen gooien deze op de weg om ze door auto’s helemaal plat te laten rijden. Vervolgens brengen ze deze naar de recycling en krijgen er geld voor. Een handige en makkelijke manier om wat centjes te verdienen. Je kan er geen land, varken of vrouw mee kopen, maar wel wat betelnuts.
Aan de voet van Mount Wilhelm
We rijden omhoog en laten het redelijk vlakke land van de Jewaka provincie achter ons. We bevinden ons nu in de Simbu provincie, waar niet alleen het landschap maar ook de taal anders is. Gelukkig spreken ze overal Picin (eigen verzonnen variant op het Engels) waar ik inmiddels wat woordjes van spreek.
Het is er prachtig, met een diepe vallei aan de rechterkant, een hoge klif aan de linkerkant en adembenemende vergezichten. Overal zien we huisjes met prachtige akkers, hoe stijl de bergkam ook is. Weggetjes slingeren omhoog waar de vrouwen lopen met flinke zakken groenten hangend aan hun hoofd op weg naar de markt. Mannen lopen langs zwaaiend met een machete en kinderen rennen achter elkaar aan of zijn aan het spelen.
De weg is weg
Waar we eerst nog heerlijk over een asfalt weg reden, met hier en daar een verdwaald gat, lijkt het nu eerder andersom. Immens slechte bruggen worden afgewisseld met kraters in de weg. Af en toe is zelfs een heel wegdek weggezakt. Helaas begint het te regenen waardoor de weg al snel verandert in een modderpoel. Paraplu’s komen tevoorschijn en mensen kruipen dicht tegen elkaar aan onder de weinige beschutting die ze hebben.
Wij rijden verder en hoe hoger we komen hoe meer we het ‘moderne’ leven achter ons laten. De weg en bruggen worden er niet beter op. Soms is alleen nog het geraamte van de brug over zodat we deze stapvoets trotseren. Ik vraag me af hoelang het nog gaat duren voordat de bruggen het, met auto en inzittenden en al, begeven en in het ravijn storten. De weg is bezaaid met stenen, zo groot dat zelfs Obelix er moeite mee zou hebben deze te verplaatsen. Maar er wordt aan gewerkt. Hier en daar zien we Chinezen aanwijzingen geven aan de Papoea’s bij het herstellen van wegen. In de verste uithoeken van de wereld zijn het altijd de Chinezen die we tegen komen en vaker niet dan wel werken ze aan het verbeteren van de infrastructuur. Wat PNG hiervoor moet betalen weet ik niet maar China doet dit uiteraard niet gratis.
En dan na een rit van vier uur die eigenlijk twee uur zou duren, maar ja wegwerkzaamheden, komen we aan in Kesesugl. Dé plek vanwaar we de uitdaging aangaan om de hoogste berg in Oceanië te beklimmen. Maar dat avontuur houden we voor een volgende blog. Een roadtrip door Papoea-Nieuw-Guinea kunnen we echt aanraden. Het land heeft dan niet heel veel wegen, maar het is de moeite waard.
Ga met ons mee op avontuur
Voor de wildste avonturen, meeslepende verhalen en (te) gekke plekken volg je ons op www.mygrations.nl en Instagram. Op dit moment rijden we met een Volkswagen Bus naar China over de eeuwenoude handelsroute; The Silk Road.
