We zijn al een paar dagen op de Sepik rivier aan het varen, slapen in de meest idyllische dorpjes en ontmoeten de interessantste mensen. We horen spannende verhalen rond een kampvuur terwijl we met de hand gebakken vissen leegplukken. Van krokodillenjagers tot houtbewerkers en van koppensnellen tot kannibalisme. Alles komt voorbij.
Lees ook: Informatie en eerste kennismaking met Papoea-Nieuw-Guinea
Het Sepik volk
De Sepik is een volk dat langs de gelijknamige rivier in Papoea-Nieuw-Guinea woont. Het zijn verschillende groepen van jagers, verzamelaars en houtbewerkers. Aan de oevers van de Sepik rivier worden meer dan 250 verschillende talen gesproken. Koppensnellen en kannibalisme speelden een belangrijke rol in het leven van de Sepik. In recente jaren komt het bijna niet meer voor, op een enkel gevalletje na. Volgens de oudere generatie werd het hoofd van de vijand gekookt en hierdoor ontdaan van het vlees. Vervolgens werd het beschilderd en opgehangen in het spirithouse als versiering. Het menselijk vlees werd opgegeten en smaakt, volgens de mensen hier, een beetje naar kip.
Het spirithouse is de plek waar de watergeest, de krokodil, wordt vereerd. Ook worden hier belangrijke beslissingen genomen en er vinden ceremonies, zoals tatoeëren, plaats. Dit tatoeëren is een extreem pijnlijke ceremonie. De jonge mannen worden dan namelijk in hun rug gesneden, het vlees onder het wondje wordt weggehaald zodat de huid op een krokodillenhuid gaat lijken. Een symbool van kracht en macht.
Duizenden krokodillen in de Sepik rivier
Duizenden krokodillen leven er in de Sepik rivier. Wij zien er niet één. Maar dat komt omdat ze bang zijn en dat is niet zo gek. Er wordt namelijk, ondanks dat ze vereerd worden in spirithouses, flink op ze gejaagd. Langs de Sepik zijn heel wat krokodillen boerderijen te vinden. Ze doen me denken aan megastallen in Europa. De hokjes zijn te klein en dierenwelzijn is er niet te vinden. Japanners en Chinezen zijn gek op deze Sepik krokodillen. Van de huiden worden schoenen, jassen en tassen gemaakt. Het vlees wordt genuttigd door de inwoners van het dorp en smaakt, net als mensenvlees, als kip.
Meer is overigens niet altijd beter. Een te grote krokodil is namelijk niet te verkopen. In dat geval wordt de krokodil opgegeten door de dorpsbewoners, van de tanden worden mooie kettingen gemaakt en de huid dient als decoratie voor bijvoorbeeld het toilet.
Duizenden, “nee miljoenen” volgens onze gids Lesley, zijn er dus in de rivier maar na vier hele dagen op de rivier er niet één gezien te hebben ga ik toch twijfelen aan deze aantallen.
Vis en sago eten
In Kamanibit, het dorpje waar we een nacht verblijven, krijgen we een ketting met een krokodillentand als aandenken. Ik vind het wel stoer maar draag het met een dubbel gevoel. Ja, ik ben een vleeseter maar ben geen voorstander van megastallen en ook niet van dieren als decoratie. De krokodillen tand kan ik echter niet afslaan. Het is namelijk een geschenk. Eerlijk gezegd is het niet anders dan een lekker stuk vlees op je bord, toch?
Op krokodillen wordt gejaagd en vissen worden gevangen. We zien tientallen vrouwen en kinderen in boten die veelvuldig vissen binnenhalen. Wel honderden per dag, weet onze schipper Pieter te vertellen. De vissen variëren in grootte, maar ze smaken eigenlijk allemaal hetzelfde. Dat zal door de kookkunsten komen; de vis wordt gegaard op het vuur en met de hand haal je het vlees eruit. Vaker mét dan zonder graten. Ik vraag me af of deze rivier weleens leeggevist zal worden. We zijn immers goed bezig met het over-bevissen van de oceanen dus waarom zou de Sepik rivier achterblijven? Op dit moment nog geen sleepnetten en bijvangst, omdat ze hier alles met de hand doen.
Vis en sago is hier de dagelijkse kost. Sago komt van de sago palm. Het wordt gemengd met water voordat het op vuur wordt gegaard. Dan wordt het een maand in een sago blad bewaard voordat het gegeten kan worden. Het lijkt op een soort rubberen pannenkoek en smaakt eigenlijk nergens naar. Hier eten ze het dagelijks. Iets anders (behalve vis en wat fruit) hebben ze namelijk niet. Soms worden er rupsen in gedaan, voor de proteïne en de smaak.
Krokodillen boerderij
Onze laatste dag op het water gaat naar Chambri Lake. We lunchen bij het dorpje Ibom. Onze lunch van droog brood en pindakaas wordt aangevuld met Pawpaw; een lokaal stuk fruit, oranje van binnen, groenig van buiten. De pitten haal je eruit met je handen en vervolgens eet je het als een meloen. Het smaakt er ook wel een beetje naar, meer naar Papaya trouwens. Volgens Lesley is het echt anders. Ik betwijfel het.
Het dorp waar we lunchen heeft ook een kleine krokodillen boerderij. Dat houdt in: drie hele (lees: veel te) kleine hokjes waar een hoop krokodillen op elkaar gedrukt zitten. Ze laten ze hier groter groeien en dan worden ook deze huiden verkocht aan Japanners en/of Chinezen. Ik vind het er maar zielig uitzien.
Naast een paar krokodillen kweken, maken ze hier ook potten. Met deze potten kunnen ze binnen koken in plaats van buiten op een vuurtje. Ze zien er mooi uit maar we besluiten er maar geen te kopen. Ons gas-pitje in Den Haag voldoet nog altijd prima.
We vervolgen onze weg over het water waar we door een regen van vissen heen varen. Ze springen zo hoog dat velen in onze boot belanden en ik er zelfs een paar tegen mijn hoofd aan krijg. Een makkelijkere manier om ons avondmaal bij elkaar te verzamelen is er niet.
De krokodillenjager
Het dorp waar we de nacht doorbrengen heet Palembei. We slapen bij een heuse krokodillenjager. Dit biedt hij ook aan als toeristische activiteit. Je gaat er dan samen met hem s´nachts op uit om op krokodillen te jagen. Soms halen ze er wel acht in een nacht binnen. Als er een gedood wordt dan eten ze die op. De levende krokodillen sluit hij op.
Volgens hem zijn het domme beesten. Om er een te vangen gooi je namelijk een speer in zijn achterkant, de krokodil wikkelt zich daar dan omheen en zo kan je ‘m met je handen pakken en in een kooi gooien. Ik luister met interesse, maar vind het ook zielig. Als het nou gedaan werd om de honger van de lokale bewoners te stillen, dan prima. Maar om krokodillen te vangen omdat ze in Japan met een mooi tasje willen lopen, dat gaat er bij mij niet in. We slaan deze toeristische activiteit dan ook vriendelijk af.
De volgende dag vertrekken we vroeg. Om 6 uur, het is dus nog donker. De beste kans om krokodillen te zien. En ja hoor, de één na de ander is tevoorschijn gekomen. Overal zien we oogjes oplichten wanneer we erop schijnen. Heel goed zie ik ze niet, maar ik ben blij te zien dat er nog een hoop rondzwemmen. Vrij, voor hoelang ook.
Ons avontuur in Papoea-Nieuw-Guinea zit er bijna op… Maar nog niet helemaal en dat lees je in een volgende blog!
Onze avonturen volgen? Dat kan!
Voor de wildste avonturen, meeslepende verhalen en (te) gekke plekken volg je ons op www.mygrations.nl en Instagram. Op dit moment rijden we met een Volkswagen Bus naar China over de eeuwenoude handelsroute; The Silk Road.
