Hoe ongewenst bezoek je verdomd klein kan laten voelen en vrijheid uitvouwbaar blijkt te bestaan…
Lees ook: Wonen op een boot | Dit is Sem de Labri
Lees ook: Wonen op een boot | Zou je dat nou wel doen?!
De zonnepanelen op het eerste dek van ons grote jacht staan roodgloeiend wanneer de matzwarte oven met een hoge ‘pling’ laat weten dat hij klaar is. De stroomvoorziening werkt geweldig. Ik doe de klep van de oven in het kookeiland open en ruik de geur van vers afgebakken stokbrood. Is dit thuiskomen of is dit thuiskomen? Ik schuif een van de barkrukken opzij en kijk over het water uit terwijl ik met m’n ellebogen op de bar leun. Wilde ganzen drijven voorbij, visjes springen speels op uit het water en in de verte zie ik een groepje flamingo’s chillen op één been. Het zal een graad of 25 zijn. Waar ik ben? Geen idee. Maakt dat uit? Ook geen idee.
Ik leg het stokbrood op de kop en begin rustig te snijden. Door een stokbrood op de kop te snijden, voorkom je dat de meegebakken sneden aan de bovenkant kapotgaan en je het brood platdrukt met je eigenlijk net wat te botte mes. Smaakt hetzelfde, staat veel leuker.
Alles werd kraakhelder: er was iemand!
‘… iemand!!’ hoor ik in de verte. Ik kan het niet plaatsen. Vertwijfeld haal ik wat eigengemaakte kruidenboter uit de keukenmachine en smeer het op een stukje brood. Gek genoeg wordt m’n zicht wat troebel. En ik voel een golf. Zo’n zelfde golf als wanneer iemand in een speedboot te snel en te dichtbij je bootje vaart.
‘Er is iemand!’ hoor ik vaag. Het is nog te ver om er echt op te kunnen reageren. Ik nip aan m’n glas prosecco. Weer dat gegolf. Nu heftiger.
‘Hûh, wat?’ mompel ik. Wat gebeurt er? Is de boot lek? Zinken we? Kippenvel trekt over m’n armen.
‘Er is iemand op de boot!’ hoor ik m’n vriend roepen. Alles is ineens kraakhelder. Ik kijk om me heen. Hij zit rechtop in bed en houdt de hond vast. Ik kom overeind.
‘Er is iemand op de boot!!’ herhaalt hij. Ik ben ineens klaarwakker. Het kookeiland, de keukenmachine, al die zonnepanelen en het stuk stokbrood maken – samen met de chillende flamingo’s – plaats voor de realiteit: ik lig in bed, in de voorkajuit en de boot beweegt. Foute boel. Er is iemand op onze boot. En wel recht boven ons.
Langzaam kom ik overeind en pak een slipper van de grond. M’n vriend blijft op bed zitten en onze hond komt als een held op sokken achter me staan. Ik probeer na te gaan wat er zich zo’n 30 centimeter boven ons hoofd afspeelt. Ik kan het niet plaatsen. Er wordt niet gepraat, ik hoor verder niks. Woede borrelt in me omhoog. ‘Van m’n boot,’ kan ik alleen maar denken, ‘en direct! Ik heb hier bloedhard aan gewerkt en je komt niet aan m’n boot!’ Ik geef drie, vier bonken op het plafond. Zo hard, dat het door het staal door de hele boot dreunt. Weer die golf, nu nog erger. Maar nu helder. De ongewenste gasten verdwijnen via de reling het donker in.
Stilte.
Het enige wat ik nu nog hoor is m’n hartslag, gonzend door m’n hoofd. En het gehijg van onze hond, die met z’n bruine kraaloogjes naar boven kijkt en zich duidelijk afvraagt waarom ik in godsnaam middenin de nacht, in m’n blote reet, met een slipper op het plafond sta te hengsten. Tja … en geef hem eens ongelijk.
Lees ook: Kalm en positief blijven tijdens je Wereldreis | 6 Tips
Week drie zit erop!
Goed, week drie zit erop. En dat was me het weekje wel. Naast ongewenst bezoek, een vallende spiegel om drie uur ‘s nachts en een zonnepaneel dat nog steeds niet werkt, zijn we deze week toch weer een stuk vrijer geworden. We hebben een fiets! Wat een genot om niet alles meer lopend te hoeven doen. Blijkbaar is vrijheid dus wél te koop. En nog opvouwbaar ook. Wel zo makkelijk op zo’n klein bootje! 😉
