We vervolgen onze overland rondreis door Afrika in Namibië. We (Cor en Grietje van NoFear Reizen), reizen met onze Toyota Hilux 4×4 camper. Het Afrikaanse continent is het mekka voor ‘overlanden‘ met veel uitdagende routes en prachtige bestemmingen. Het eerste Afrikaanse land dat we tijdens onze reis naar Zuid-Afrika aandeden is Marokko, gevolgd door Mauritanië, Senegal, Mali, Guinee, Sierra Leone, Liberia, Ivoorkust en Ghana. Na een tussenstop in Nederland vervolgen we onze overland reis door Afrika. We reden door Togo, Benin, Nigeria, Kameroen, Gabon, Congo-Brazzaville, Angola, Zambia en Botswana.
Inmiddels zijn we aangekomen in het buurland van Botswana: Namibië. In dit artikel lees je hoe we het overlanden in Namibië ervaren hebben. Zoals je van ons gewend bent, begin je ook nu weer met het kijken van de video.
Lees ook: Reisroute Namibië 2 tot 5 weken | Voorbeeldroutes en tips
Eerst een kleine introductie van het land
Namibië, één van de populairste vakantielanden op het Afrikaanse continent. Van vele mensen om ons heen hoorden we dat ze er ooit geweest waren of de wens hadden er heen te gaan. Talloze boeken, reisverhalen en kaarten zijn er reeds gemaakt. Wat voegen wij er dan nog aan toe? Nou, dat zullen we proberen met onze ervaringen in combinatie met onze manier van reizen…overlanden in ons eigen huisje op vier krachtige wielen waar tijd geen rol speelt!
Namibië is qua oppervlakte ongeveer 21x zo groot als Nederland en heeft “maar” 2,5 miljoen inwoners. Alweer een land met heerlijk veel ruimte dus.
Het land is eerst door door Nederlandstalige Zuid Afrikanen gekolonialiseerd (19e eeuw) en later door de de Duitsers die het gebied Duits-Zuidwest-Afrika noemden. Vervolgens werd het huidige Namibië tijdens de eerste wereldoorlog door Zuid-Afrika veroverd.
Het Zuid-Afrikaanse apartheidsbeleid werd ook in Namibië doorgevoerd en tegelijkertijd groeide er steeds meer verzet tegen de kolonisatie. Pas in 1990 werd het land echt onafhankelijk en kreeg het de naam Namibië. Sindsdien is het stabiel democratisch.
De huidige officiële taal is Engels, terwijl voor de onafhankelijkheid ook Duits en Afrikaans officiële talen waren. Wij merken dat zowel Duits als Afrikaans nog steeds volop wordt gesproken.
Het land kent diverse landschappen als woestijn, halfwoestijn, steppe’s en draslanden. Samen met bijbehorende klimaatverschillen en vegetatieverschillen maakt het een gevarieerd land.
De Nabische dollar is gekoppeld aan de Zuid Afrikaanse Rand en heeft daarmee dezelfde waarde.
Akker- en tuinbouw is vanwege het klimaat en bodemgesteldheid nauwelijks mogelijk. Veeteelt voor vlees daarentegen wel. Diamantmijnen en toerisme vormen een groot deel van de overheidsinkomsten. Meer dan een miljoen toeristen bezoeken het land jaarlijks waaronder het meest Duitsers en Zuid Afrikanen.
Het verschil tussen arm en rijk is in het land groot. De rijke bevolking zou ook in het westen “rijk” zijn, terwijl zo’n 43% van de bevolking als arm valt aan te merken en woont in golfplaten huisjes met gedeelde sanitaire voorzieningen en waterpompen.
Eerste grote dorp: Gobabis
Onvermijdelijk vergelijken we een land met onze ervaringen in voorgaande landen die we bezochten. En voor ons ligt Botswana het meest vers in het geheugen. In Gobabis, het eerste grote dorp na de grens zien en ervaren we opnieuw vele bedelende kinderen, soms ook volwassenen. In West Afrika waren we dat op veel plekken gewend maar in Zambia en Botswana niet of nauwelijks. We worden diverse keren door blanken aangesproken om vooral niets te geven. We proberen ons er voor af te sluiten, maar zijn als blanke vreemdelingen extra aantrekkelijk voor bedelende kinderen. En ze weten niet van ophouden.
Het laat gelijk het verschil zien tussen arm en rijk.
Verder veel moderne winkels, “nee” is nauwelijks te koop. We treffen veel vriendelijke, behulpzame mensen.
De teksten in de straten, op winkels en reclameborden verraden direct de relatie met Zuid Afrika en Duitsland.
Namen als Keetmanshoop, Buitepos en Mariental doen beseffen dat je “niet ver” van de deze landen bent.
Windhoek
Ook de hoofdstad Windhoek met zo’n 350.000 inwoners bevestigd weer de scheiding tussen arm en rijk. De stad is erg netjes, georganiseerd en schoon. De brede wegen met veelal grotere auto’s en gedisciplineerde chauffeurs zijn een feest om op te rijden.
De Urban Campsite is zelfs voor ons een verrassing. Met prachtige bestrating, groen en sanitaire voorzieningen waar je “U” tegen zegt. Rustig gelegen op de rand van het centrum met een uiterst gezellige bar en klein zwembad.
Het winkelaanbod in Windhoek doet niets onder voor een westerse stad.
Wij doen een paar boodschappen in de Grove Mall in het zuiden van de stad. De waren in de supermarkt zijn zo mooi uitgestald en sfeer is zo relaxed dat we er hebberig van worden.
Maar ook hier zie je alleen blanke consumenten die worden bediend door zwarte medewerkers.
De natuur in
We verlaten Windhoek in zuidelijke richting. Eigenlijk hebben we nog niet echt een doel. We willen gewoon lekker in alle vrijheid van alles om ons heen genieten. En dat doen we! Het landschap verandert snel, weg met de bebouwing! Bergachtig, heuvelachtig, eindeloze vergezichten en rode zandduinen, we maken het allemaal mee in een afstand van zo’n 200 kilometer.
De wegen zijn deels asfalt en deels gravel, maar nergens is veel verkeer. We komen op de gehele route nog geen twintig auto’s tegen. De gravelroads zijn van een perfecte kwaliteit, zo hebben we ze in de rest van Afrika nog niet gezien. We denken hier even terug aan Australië waar de wegen en landschappen redelijk vergelijkbaar zijn.
Dordabis
Onderweg zien we geen bebouwing en nauwelijks mensen, totdat we een dorpje met de naam Dordabis tegenkomen. We besluiten hier, net buiten het dorp, onder een boom, een broodje te eten.
Er komen twee kindertjes aangelopen, even bedelend, maar dan settelen ze zich rustig bij ons onder de boom. Waarschijnlijk in afwachting van…
Er komt een man aan, welke de vader blijkt te zijn. Hij spreekt redelijk Engels. Hij vertelt honger en dorst te hebben, net als z’n kinderen.
Omdat wij denken dat het hele dorp zo’n beetje hongerig is gaan we er niet op in. We komen aan de praat en stellen voor dat hij ons een rondleiding door het dorp geeft. Tegen vergoeding. Daar gaat hij gretig op in. En zo lopen we even later door het dorpje welke van oud hout en zinken platen aan elkaar hangt. “Charles”, zo heet onze zojuist tot gids bevorderende dorpeling, vertelt: “De grond rondom het dorp is allemaal eigendom van één grote boer. Een paar dorpelingen werken daar, maar het overgrote deel is werkeloos. We hebben niets hier, het is iedere dag een gevecht om de kinderen te voeden.”
De mensen in het dorp doen inderdaad niets. Ze hangen gezamenlijk wat onder bomen en afdaken om zich tegen de warmte te beschermen.
Charles laat z’n eigen huisje zien. Het is een dakplaten hutje van 2,5×2,5. Hierin staat een bed van 2 bij 2. Op het tweepersoonsbed slapen ze samen met de twee kinderen.
We lopen verder door het dorp en het valt ons op hoe vriendelijk de mensen zijn. Geen enkele aversie tegen ons als rijke blanken.
We geven Charles een leuke vergoeding waarvan hij straalt van oor tot oor.
Hardap Dam en bezoek melkveebedrijf
Verder naar het zuiden komen we bij de Hardap dam. Er is hier een restaurant gebouwd en wat wandeltochten uitgezet. Het restaurant is geopend en geeft een mooi overzicht over de dam en het meer erachter.
Het water staat erg laag.
We zijn de enige gasten en krijgen een deprimerend gevoel. Nee, voor ons geen plek om langer te blijven.
Als we vertrekken rijden we door een gebied waar het ongewoon groen is. We zien veel maisvelden die allemaal “in leven” worden gehouden door een ingenieus irrigatie systeem gevoed door het water achter de dam.
Het is raar door een omgeving te rijden waar het opeens zo groen is terwijl de rest van het gebied kurk en kurkdroog is.
Opeens valt ons oog op een paar enorme schuren in de verte. We rijden er heen en het blijken de stallen van een groot melkveebedrijf te zijn.
Alles is strak omheind en streng bewaakt.
We trekken de stoute schoenen aan en vragen bij de entree of we mogen rondkijken. Bij zo’n kans gaat ons boerenbloed sneller stromen.
Het gaat er erg officieel aan toe. Er wordt een manager gebeld en die komt 10 minuten later opdagen.
We vertellen dat we interesse hebben in een rondleiding en hij gaat direct met ons mee.
De manager laat zien hoe het voer wordt opgeslagen en hij vertelt over de samenstelling met als hoofdbestanddeel mais.
Ze hebben 1200 hectare grond, 3000 stuks vee, waarvan 2000 melkkoeien en 60 medewerkers.
De melkkoeien (Frisian en Holstein) worden 3 keer per dag gemolken in een 68 stands carrousel. Geen robots hier, arbeid in is Namibië relatief goedkoop.
We kijken onze ogen uit, de manager vertelt dat ze het enige melkproducerende bedrijf in Namibië zijn en leveren aan de enige melkfabriek in Windhoek, waar er consumptiemelk en yoghurt van wordt gemaakt. Dagelijks rijdt een eigen tankauto twee maal op en neer tussen de boerderij en Windhoek.
De schuur waar de machines staan is ook imposant. Vele trekkers, zaai en oogstmachines. Ze hebben een eigen maishakselaar en combain.
De meeste machines zijn geïmporteerd uit Duitsland. Voor groot onderhoud laten ze een monteur uit Duitsland invliegen.
De grootste bedreiging vormt de droogte. Als het niet snel gaat regenen en het meer achter de dam weer vol water komt te staan dreigt de maisoogst te mislukken.
Het enige alternatief is dan het importeren van voer uit Zuid Afrika wat uiteraard enorm kostenverhogend zal werken.
Ondertussen hopen ze iedere dag op een flinke hoeveelheid neerslag.
We bedanken de manager voor een fantastisch inkijkje in hun bedrijf en vervolgen onze weg richten de Naukluft mountains.
Wandelen in de bergen van het Namib Naukluft NP
Richting het westen ligt Namib-Naukluft National Park, een beschermd natuurgebied wat deels uit bergen bestaat.
De omgeving is erg droog. De bergen zijn beige-rood-geel. Rotsachtig met nauwelijks begroeiing. Toch weten een aantal dier- en plantensoorten hier te overleven. Wie zien sowieso zebra’s, kudu’s en nog wat schattige marmotachtige dieren.
Voor mens en dier is het hier behoorlijk puffen met iedere dag 36-38 graden. Gelukkig koelt het ‘s nachts iets af.
Toch trekken we hier een aantal keren de wandelschoenen aan, nemen een behoorlijke vracht water mee en gaan de bergen in. Ook goed voor onze ingedutte conditie.
Eigenlijk zijn hier de eerste serieuze uitgezette wandelroutes sinds Marokko op onze reis langs de west Afrikaanse westkust.
We wandelen diverse routes met namen als Olive-trail, Kudu-trail en Quiver-trail met afstanden tussen 7 en 14 kilometer. Bovendien moeten we wat hoogtemeters overwinnen wat een behoorlijk effect heeft op onze zweetproductie.
Maar de beloningen zijn geweldig, fenomenale uitzichten, vooral op de hoogste punten. De Quiver-boom is trouwens met zijn dikke stam erg bijzonder. Je vraagt je af hoe hij kan overleven op de rotsen met zo weinig water.
Olive trail
Van de Olive trail waren we zo onder de indruk dat we de wandeling hier even apart vermelden. De wandeling is binnen de parkgrenzen en je moet dus een permit kopen (NAM$ 350, 2 pers. en auto)
De lengte is ongeveer 10 kilometer en er zitten een dikke 400 hoogtemeters in.
Maar oh, wat een bijzondere wandeling. De eerste drie kilometer klim je langzaam naar de top, zo rond de 1800 meter. Het pad is goed beloopbaar met prachtige vergezichten. Boven op het plateau is de wereld zo wijds…geweldig.
We hebben geluk met het weer, dat wil zeggen het is bewolkt. Voor de foto’s minder mooi, maar voor de temperatuur in stuk aangenamer.
Na het plateau zakken we langzaam af in een kloof, welke wat wisselt van breedte. In de kloof groeien wat olijfbomen wat de naam van de track al deed vermoeden. Maar wat ons betreft hadden ze de wandeling beter “1000 colours” of “rainbowtrack” kunnen noemen. Wat een verschillende kleuren en vormen gesteente tref je hier aan. Adembenemend. Hier heeft erosie en miljarden jaren aan tijd een fantastische erfenis achter gelaten.
De hoogtepunten van deze wandeling liggen duidelijk in de kloof.
De track is goed bewegwijzerd. In de kloof moet je een enkele keer je handen gebruiken om over wat rotsen te klauteren. Op één plekje is een klein stukje overhangende rots waar een ketting is gemonteerd voor wat steun.
Na de kloof, die veel oooh’s en aaah’s oplevert gaat het pad terug naar het parkeerterrein.
Deze wandeling komt in onze top 10!
De C14 van Solitaire naar Walvis Bay
“De C14 is een weg die je gereden moet hebben”. Het is een ware belevenis. Maar voor we vertrekken vanaf onze lodge -waar we overigens een fantastisch verblijf hadden- adviseert de eigenaar nog een eindje “om” te rijden. We gaan dan via de “Spreedshoogte Pass”, welke we zeker niet zouden moeten missen.
De bedoelde pas is inderdaad een bijzondere belevenis. Eigenlijk hadden we niet eens door een beetje aan het stijgen te zijn, totdat we boven op de pas aankomen. Lieve hemel, wat een uitzicht over het deels vlakke land met hier en daar uitstekende bergen. Adembenemend! En alweer geluk met het weer. Vandaag helder en droog. Wat kun je dan ver kijken.
We schieten de ene foto en film na de andere.
Langzamerhand zakken we weer af naar de “begane grond”, wat trouwens best stijl is. Om onze 3,5 ton wegende camper niet op hol te laten slaan hebben onze remmen het zwaar.
Dan slaan we de C14 op, even terug naar Solitaire, een klein nederzettinkje met een tankstation, lodge en een cafeetje met heerlijk appelgebak. De plek, zo in the middle of nowhere, is enorm populair onder toeristen geworden vanwege een Nederlander die daar appelgebak heeft geïntroduceerd. Het smaakt inderdaad donders lekker!
Dan weer verder over de C14 richting Walvis Bay.
De gravelroad is goed te berijden, ja, hier en daar wat corrugated (geribbeld), maar dat mag de pret niet drukken.
De bergen op de achtergrond zijn indrukwekkend. Verschillende vormen, verschillende kleuren…prachtig!
We stijgen nog eens weer en rijden over een pas met de naam “Gaub pass”. En maar weer foto’s maken…
We passeren de “Tropic of Capricorn”, de Steenbokskeerkring. Dit is de maximale zuidelijke positie van de zon, wanneer het op het noordelijk halfrond de kortste dag is.
Langzamerhand wordt de omgeving vlakker met hier en daar uitstekende bergen waartegen zich met rood zand opgewaaide duinen hebben gevormd.
We doen er iets te lang over om Walvis Bay nog te bereiken en dus rijden we ergens rechts af het zand in waar na een kilometertje een plekje achter een heuveltje midden in de woestijn een plekje voor de nacht vinden.
Een prachtige plek, boven op het heuveltje hebben we een mooi uitzicht en genieten we van de zonsondergang.
En als het dan echt donker is verschijnen er miljoenen sterren aan de hemel. Geen lichtvervuiling hier, stoeltjes op de ligstand!
Walvis Bay
Dat Namibië populair is onder Duitsers wisten we al. De kustplaatsen Walvis Bay en Swakopmund zijn er uitstekende voorbeelden van. In Walvis Bay overnachten we op een camping welke midden in villawijk nabij de lagoon ligt.
De kaarsrechte genummerde straten heten er “roads” en de haaks er op liggende straten “streets”, naar Amerikaans voorbeeld.
De villa’s zijn kaarsrecht en strak gestuct. Duitse degelijkheid is hier dichtbij.
Maar goed, wij genieten van de duizenden flamingo’s die er langs de boulevard in het ondiepe water staan. Wat een mooi gezicht.
Vanaf de boulevard heb je zicht op de diep zeehaven waar diverse grote schepen aanmeren en er zelfs een cruiseschip ligt.
Zuidelijk van de stad is het de zout industrie die de horizon bepaalt. Zoutmeren die prachtig roze kleuren en zout bulten die zo hoog zijn als een kerktoren. Enorme vrachtwagens met zout rijden af en aan.
De meeste toeristen maken een tour naar Sandwich Harbour, wat ongeveer 50 kilometer ten zuiden van Walvis Bay ligt.
Daar willen wij ook zeker naar toe maar wachten er even mee tot een tweede bezoek hier. We komen terug!
Van Walvis Bay naar Windhoek via de C28
Vanaf Walvis Bay rijden we terug naar Windhoek. We doen er een dag of 3 over. Er zijn eigenlijk 3 routes die je kunt nemen. Wij nemen de route met de mooiste landschappen.
Als eerste passeren we een gebied wat veel weg heeft van een maan landschap, alhoewel we daar nog niet zijn geweest. Erg bijzonder. Toeristen vanuit Swakopmund hebben met hun toergidsen deze plek ook gevonden. Ze stappen allemaal even uit hier en staan in de rij voor een foto.
Even verderop is niemand meer, daar maken wij in alle rust onze plaatjes.
Weer eens vast
De landschappen veranderen soms razendsnel hier. In de buurt van de “Flintstone caves” raken we vast in het zand. De bereden paden zijn goed hard. Maar om te keren moesten we toch even naast de track. Ook dat leek opgedroogd en keihard…
Maar dat was de bovenzijde, eronder was alleen diep, mul zand.
Verrassing, muurvast!
Een voorbijganger probeerde te helpen, maar zijn auto bleek te licht. Na een half uurtje graven en met behulp van onze zandplaten kwamen we weer los. Even verderop ontdekten we een prachtige plek voor de nacht.
Rock Sculptures
De volgende morgen rijden we verder over de C28 naar het startpunt van een wandeling met de naam “Rock Sculptures”. Een prachtige wandeling waar we weer eens zien hoe erosie z’n sporen heeft achtergelaten.
Het is er trouwens wel warm, smoorheet, laat maar zeggen.
Gelukkig hebben we onze buitendouche bij de camper waarmee we ons eerst even afspoelen voordat we verder gaan.
Wandeling: Rock Sculptures, 8 kilometer, beetje klimmen, goed te doen. Officieel heb je een “permit” nodig welke je in Windhoek of Swakomund kunt halen, wij waren stout.
Bosua Pass
We vervolgen onze weg wederom met adembenemende uitzichten richting Windhoek. Hiervoor moeten we de Bosua Pass over. En dat is geen straf, wederom worden we beloond met de mooiste landschappen en uitzichten. Op het hoogste punt is een uitzichtpunt waar we ook kunnen overnachten.
Een geweldige plek met eersteklas uitzicht over de omliggende bergen. En zo bereiken we Windhoek, waar we Ben en Erna (eerder ontmoette reisvrienden) treffen en een gezellige tijd mee hebben.
In Windhoek halen we onze twee zoons en vriendin Lisa van de luchthaven en gaan samen beginnen aan deel twee van onze reis door Namibië. Daarover later meer.
Lees ook: Voorbereiding reis naar Namibië | Beste reistijd, inpaklijst en meer
Denk je erover om onze voetstappen te volgen en een 4x4 met daktent of een camper te huren met vrienden, partner of gezin? Vraag dan gratis en vrijblijvend een offerte aan bij Travelhome van ANWB. Travelhome heeft zowel 4x4's met daktent als volwaardige familiecampers in het aanbod.
- Beste manier om Namibië te ontdekken
- Zelfstandig of Maatwerk
- Deskundig advies van specialisten
- Volledige offerte zonder verborgen kosten
