Overlanden in Angola (3) | NoFear Reizen in Afrika (22)

We (Cor en Grietje van NoFear Reizen), reizen met onze Toyota Hilux 4×4 camper door Afrika. Het Afrikaanse continent is het mekka voor ‘overlanden‘ met veel uitdagende routes en prachtige bestemmingen. Het eerste Afrikaanse land dat we tijdens onze reis naar Zuid-Afrika aandeden is Marokko, gevolgd door Mauritanië, Senegal, Mali, Guinee, Sierra Leone, Liberia, Ivoorkust en Ghana. Na een tussenstop in Nederland vervolgen we onze overland reis door Afrika. We reden door Togo, Benin, Nigeria, Kameroen, Gabon en Congo-Brazzaville en momenteel zijn we in Angola.

We vervolgen onze rondreis door Angola – dit is alweer het derde deel over dit prachtige land (deel 1 hier, deel 2 daar). Zoals je van ons gewend bent, begin je ook nu weer met het kijken van de video.

Virei

Angola lijkt niet op te houden met het voorschotelen van verschillende landschappen.

Zo rijden we richting het dorpje Virei en hebben al vele uren geen mensen of een teken van leven gezien, alleen landschappen van bergen, rotsen en zandvlaktes in steeds weer nieuwe creaties.

Tot we opeens een kudde geiten zien… dat betekent dat er een herder moet zijn en dus wellicht een teken van menselijk leven. Maar het duurt nog zeker een uur voordat Grietje opeens wat kleurige kleding in de verte ziet.

We naderen een plek waar woestijnbewoners hun was doen en hun vee laten drinken bij een bron. We trekken de stoute schoenen aan en lopen naar de bron om even een praatje te maken. Het zijn vriendelijke mensen, maar de taal die ze in hun stam spreken is ons onbekend. 

De mannen dragen gekleurde  rokken en de vrouwen gebruiken een touw om het bovenlichaam om hun borsten te beschermen.

Mannen en vrouwen dragen goudkleurige ringen om armen en enkels. Ze vinden het niet erg om op de foto te komen.

In het dorpje Virei, even verderop zien nog meer mensen van dezelfde stam, zij leven in betonnen huizen.

Later vinden we op internet dat het de “Mucubal” stam betreft. Ze zijn semi-nomadisch. Ze settelen zich voor langere tijd maar kunnen toch ook weer besluiten om verder te trekken. Ze leven met name in zuidwest Angola.

Wakker worden op de savanne

Nadat we een nacht onder de heldere sterrenhemel ergens midden op de savanne hebben doorgebracht worden we rond 6 uur gewekt door de zon die door de openstaande ramen schijnt. De temperatuur loopt snel op. In de schaduw van de camper eten we ons ontbijtje en horen alleen het geluid van ons eigen gekauw. Het is stil…en toch, even later,  in de verte, horen we het dichterbij komende gemekker van een kudde geiten. 10 minuten later zitten we midden in de geiten, we denken dat het wel 500 zijn.

Al ze langzaam zijn verdwenen zien we in de verte nog een paar ezels bepakt met lege watervaten, vergezeld van giechelende kleurig geklede dames met wasmanden op hun hoofd. Water halen bij de put en de was doen is hun eerste klus op maandagochtend.

De Lebapas (Miradouro Serra da Leba)

De Lebapas (Miradouro Serra da Leba) verbindt het lager gelegen kust- en woestijnlandschap (0-350 m) met het hoger gelegen (1600-2500 m) veel nattere landschap. De weg loopt van Mocamedes naar Lubango.

Door de sterke stijging is het verschil in begroeiing door een klimaatverschil duidelijk zichtbaar. Vanaf de top is het uitzicht adembenemend. We maken foto’s van de prachtige weg met haarspeldbochten.

Terwijl het beneden nog dor en kaal is zie je boven alles groen worden. We spotten de eerste stromende riviertjes.

Tundavala

Vlakbij Lubango is de Tundavala, een enorme smalle spleet in het gebergte van enkele honderden meters diep. Het ligt hier op de grens tussen het vlakke laagland en het berggebied. De spleet is zeer indrukwekkend.

Het is één van de weinige bezienswaardigheden in Angola die men voor bezoekers heeft “aangekleed”. Zo zijn er parkeerplaatsen en vuilnisbakken. Op de mooiste uitzichtpunten bevinden zich plateau’s en bankjes.

Het geheel wordt 24 uur bewaakt en voor ons dus een perfecte overnachtingsplek.

De weg er naar toe is opvallend genoeg bestraat met  mooie straatkeien. Het is lang geleden dat we dat voor het laatst hebben gezien.

Tussen Lubango en Menongue

We volgen de perfect geasfalteerde weg oostelijk van Lubango. Een weg naar Europese maatstaven maar nauwelijks verkeer. 

De mensen hebben hier geen auto’s, maar het verbaasd ons dat er ook geen interstedelijk verkeer is. Alleen rondom de dorpjes zie we een paar trikes en voetgangers.

De omgeving is mooi natuurlijk, maar minder spectaculair dan in de kustgebieden.

De mensen verbouwen van alles, vaak tussen de originele begroeiing. We stoppen even bij wat boeren die met ossen aan het ploegen zijn. Het gaat allemaal erg primitief, maar met deze vorm extensieve landbouw is men hier enorm tevreden. De boeren laten met het grootste plezier en trots hun manier van werken zien.

Op weg naar Conservation Project Cuatir

Ten zuiden van Menongue zijn we op zoek naar een ongerept en nauwelijks door mensen beïnvloedt natuurgebied, ver afgelegen van de stadse wereld. Via, via hadden we er van gehoord en zijn erg nieuwsgierig.

Dat betekent zo’n 150 km off-road over slechte paden. Maar ja, mooiere gebieden zijn vaak niet makkelijk bereikbaar. Onderweg zien we talloze nederzettinkjes met lemen huisjes. Deze type woningen zijn opgebouwd uit rechtopstaande stokken waartussen de leem is gesmeerd. Bij sommige is de afstand tussen de stokken wat groter en is het opgevuld met in het veld gevonden keien. Het puntdak is gefabriceerd van harde grassen. We zagen zelfs een paar waarbij deze grassen op goothoogte netjes zijn afgesneden. Kleine villaatjes!

De mensen hebben ook hier weer nauwelijks weet van de buitenwereld en leven vergaand zelfvoorzienend. Het off-road pad ligt langs de rivier de Cubango. Om het einddoel te bereiken moeten we de Cubango oversteken.Bij de oversteek ligt een vlot, modern aangedreven door een buitenboordmotor.

Een jonge vent uit het naastgelegen nederzettinkje bestuurd de “barge”.

Bij het kampvuur 

Omdat we net voor het donker om 18.00 uur arriveren blijven we wachten bij de barge naast de rivier. De dorpsbewoners komen natuurlijk even nieuwsgierig kijken. Niet vervelend, zeer vriendelijk.

Twee jongens gaan sprokkelhout zoeken en steken voor ons een kampvuurtje aan. Ze geven nog een extra voorraadje hout en vertrekken.

Hoe welkom kun je je voelen…?

Conservation Project Cuatir

Nadat we nog zo’n dikke 40 kilometer door het zand hebben geploegd bereiken we het kamp van het project.

Bij de lodge worden we hartelijk ontvangen en we krijgen een soort semi-tent met luxe badkamer waarvan we de badkamer kunnen gebruiken. Verder zijn alle voorzieningen en faciliteiten inbegrepen, en dat voor 12 euro per persoon!

Helaas blijken de aanwezige quads niet te rijden, omdat er geen brandstof is. We besluiten om zelf dan maar met de camper er op uit te gaan. We krijgen gebiedskaarten van Stefan, de oprichter, opgestuurd. We gaan het gebied in en rijden veelal op de rand tussen bos en open vlakte. De takken hangen soms laag en daarom moeten we besluiten terug te gaan.

We zien 4 antilopen, roan’s. Nog een groep antilopen, waarvan we de naam niet weten en een enorme roofvogel, die zich redelijk makkelijk laat fotograferen. Helaas blijkt later dat de instellingen van de camera niet altijd goed waren en dus een aantal foto’s mislukt zijn. Alle omstandigheden zaten niet mee hier maar het lijkt erop dat we de smaak van het bezoeken van de wildparken wel te pakken hebben. Dat beloofd nog wat in zuidelijk Afrika.

Voor wie ook geïnteresseerd is in een bezoek aan het gebied: Hier kun je meer informatie vinden.

Angola, onze conclusies

Er wordt ons vaak gevraagd welk land het mooist is. Maar we houden niet van dit soort lijstjes, omdat we vinden dat ieder land wel iets moois heeft. Bovendien zijn we op reis om te ontdekken en niet om te classificeren. Maar…we kunnen ons enorme enthousiasme over Angola moeilijk onder stoelen of banken steken.

In onze herinnering zullen de verschillende onaangetaste en ongerepte landschappen steeds weer terugkomen, alsmede de pure vriendelijkheid van de bevolking.

We hebben vele kustlandschappen, savannes, woestijnen en berglandschappen in verschillende vormen kunnen zien, geweldig!

Wij hebben geen corrupte checkpoints meegemaakt en ons geen seconde onveilig gevoeld. De vele mensen die we spraken snappen dat we geen Portugees spreken, maar met lach en handen en voeten zijn we er altijd uit gekomen.

In Luanda zagen we enorme verschillen tussen arm en rijk, verder het land in, is dat wat gematigder. Opvallend is dat het land een slecht internet netwerk heeft. Als er al connectie is, is het meestal traag en onstabiel. Brandstof is soms moeilijk te verkrijgen omdat de vele moderne tankstations simpelweg niet geleverd krijgen. Met als gevolg lange rijen bij dat ene tankstation die wel voorraad heeft.

Lange rijen zien we ook bij pinautomaten, een rij van 20-30 wachtenden is zeker geen uitzondering.

Door de enorme daling van de waarde van de Kwanza is Angola voor ons een goedkoop land geworden, wat overigens niet voor de eigen bevolking geldt. We betaalden voor een liter diesel omgerekend 16 eurocenten.

Omdat wij van pure landen houden, waar we als medemens behandeld worden en niet als toerist, waren we helemaal op onze plek in Angola. Internationaal toerisme is er weinig en dus ziet de bevolking je (nog) niet als lopende portemonnee. 

Angola, wat een fijn land, dikke aanrader!!

NB: We verlaten Angola op de meest zuidoostelijke grens met Namibië. De grens is voor ons één van de vriendelijkste en efficiëntste in Afrika. We nemen Namibië even als transit om uiteindelijk van Zambia ons volgende land te maken. Later komen we terug in Namibië.