Overlanden in Angola (2) | NoFear Reizen in Afrika (21)

Op onze wereldreis zijn we aanbeland in Angola, tsongejonge, wat een mooi land, wat een vriendelijke behulpzame mensen, wat een prachtige landschappen en bezienswaardigheden.

We (Cor en Grietje van NoFear Reizen), reizen met onze Toyota Hilux 4×4 camper door Afrika. Het Afrikaanse continent is het mekka voor ‘overlanden‘ met veel uitdagende routes en prachtige bestemmingen. Het eerste Afrikaanse land dat we tijdens onze reis naar Zuid-Afrika aandeden is Marokko, gevolgd door Mauritanië, Senegal, Guinee, Sierra Leone, Liberia, Ivoorkust en Ghana. Na een tussenstop in Nederland vervolgen we onze overland reis door Afrika. We reden door Togo, Benin, Nigeria, Kameroen, Gabon en Congo-Brazzaville en momenteel zijn we in Angola.

Hierbij het tweede deel van onze belevenissen in Angola (deel 1 hier). Zoals je van ons gewend bent, begin je ook nu weer met het kijken van de video.

Nijlpaarden

Via, via hebben we gehoord van een rivier waar we nijlpaarden zouden kunnen zien. Het blijkt een ver afgelegen plek aan de Cussoi rivier te zijn. De weg ernaar toe is weer eens uitdagend. Grote plassen en moddergaten bepalen het wegdek. Maar het landschap is wederom fenomenaal. Veel kleine zelfvoorzienende dorpjes en akkertjes waar hele families aan het schoffelen zijn.

Totdat we bij het dorpje Humbi komen, een paar huizen groot. Hier komt een jongeman op ons af die ons wel naar de nijlpaarden wil brengen. Nog een kilometer of zes over smalle paadjes brengt ons bij de rivier. We parkeren min of meer op de oever en gaan op zoek naar de nijlpaarden. Daar hoeven we weinig voor te doen. Wow, zo’n 100 meter verderop staan we opeens oog in oog met een groepje, welke midden in de rivier liggen. Wat een unieke ervaring, wat een unieke plek!

We besluiten hier een nachtje te blijven, maar het lijkt ons in het donker binnen te blijven. De nijlpaarden komen ’s nachts uit het water om gras te eten…

Nijlpaarden, een beetje achtergrond

Nijlpaarden behoren tot de grootste landzoogdieren en kunnen tot zo’n 1800 kilo wegen. Echter, een groot deel van de dag brengen ze door in het water. Nee, niet om te vissen, maar om af te koelen. Ze eten alleen plantaardig voedsel, het liefst gras. Daarom komen ze ’s nachts uit het water om te eten. Ze komen alleen voor in Afrika, en dan het zuidelijke deel.

Van een nijlpaard houdt je graag een beetje afstand. Eén beet van de enorm krachtige bek met grote tanden is fataal. Daarbij komt dat ze ook nog eens 30 kilometer per uur galopperen. 

Het nijlpaard heeft eigenlijk maar één vijand, de mens. Voor het vlees en ivoor wordt er op gejaagd terwijl hun leefgebieden sowieso afnemen. Op de plek waar wij ze zagen werden ze niet beschermd, maar zo ver wij weten, ook niet op gejaagd.

Langs de kust

Onze reis gaat verder via wegen met adembenemende uitzichten, zwaaiende mensen en hardwerkende boeren die hun akkertjes schoffelen, richting de kust, Sumbe.

Zo langs de kust naar het zuiden kamperen we op stranden, soms bij een restaurant. Als je er eet kun er vrij staan en van de voorzieningen gebruik maken. 

We passeren plaatsen als Lobito en Benguela en gaat Cor duiken en Grietje snorkelen bij Caotinha. Opvallend is dat het oceaanwater naar het zuiden steeds helderder wordt en de stranden schoner en witter.

De omgeving is inmiddels dramatisch veranderd in een woestijnlandschap. Dat doet ons denken aan het zuiden van Marokko en Mauritanië.

Onderweg stoppen we even bij een droogstaande rivier en praten even met een -toevallig- Engels sprekende dorpsjongen. Hij vertelt dat het in deze omgeving eigenlijk nooit regent. Maar de rivier brengt in het natte seizoen voldoende water uit de bergen zodat het hier een groene oase is.

Opvallend is ook de veranderende kleding van de mannen die hier halflange rokken dragen.

Het verschil tussen arm en rijk komt ook hier wel weer aan het licht. We ontmoeten een groepje kinderen welke gekleed zijn in lompen. Ze staan bij de camper en kijken met nieuwsgierige blikken. Maar bedelen doen ze niet. 

En even verderop zien we een stuk maisland, machinaal gezaaid! Dan zullen ze toch ook machinaal oogsten? Moet wel een rijkere boer zijn!

Walvissen en dolfijnen 

Onderweg ontmoeten we regelmatig andere overlanders, waarmee we vaak verhalen en belevenissen uitwisselen. Zo waren we het Duits/Turkse koppel Hans en Bente al tegengekomen.

Later ontmoeten we, terwijl we een broodje eten ergens in “the middle of nowhere, John en Isabelle, Zwitsers.

Ook zij zijn onderweg in zuidelijke richting.

Later op de dag vinden we een plekje voor de nacht  langs de kust bij een vuurtoren. En ja hoor, ook John en Isabelle zijn hier. Terwijl we samen genieten van een wijntje en de afgelegen plek zien we plotseling een paar spelende walvissen voor ons in de oceaan. Geweldig, ons geluk kan niet op, zo spontaan!

En als het nog niet genoeg is zwemt er ook nog een familie dolfijnen langs. We nemen er nog een wijntje op!

Geen woorden meer

We zakken verder af richting de kustplaats Namibe. We rijden over een prachtige asfaltlaag waar we eens in het kwartier een (vracht)auto tegen komen. We hebben de weg eigenlijk alleen voor onszelf. We slingeren door het constant veranderende berglandlandschap. Soms kunnen we wel 5-6 kilometer vooruit kijken en de weg nog zien. Vervolgens gaan we weer naar de kust, een rit van zo’n 25 kilometer over zeer uitdagende rots paden. Maar aangekomen bij de kust blijkt het de moeite zeker waard. De uitzichten over de kustlijn zijn fenomenaal. Het afgelegene en het feit dat we hier alleen zijn maken dat we even geen woorden meer hebben en elkaar even knijpen. Ja, het is echt!

De dolfijnen en walvissen voeren weer een showtje op en we denken zelfs even een orka te hebben gezien.

Krabbetjes

Beneden aan de waterlijn zijn een soort natuurlijke zwembaden. Achter de rotsen waar de golven even rustig zijn, komt er zo nu en dan bij een hoge golf een nieuwe bak water bij. Er is een prachtig uitzicht over de oceaan en de geweldige kustlijn!

Bij het betreden is het wel even oppassen. Zo’n “zwembad” zit vol onzekerheden. Zo zijn er messcherpe stekel planten en komen er zeker 30 krabben te voorschijn als wij het water ingaan. De kleur van deze krabben is overigens fantastisch aangepast aan het zwarte gesteente. Maar kennelijk zijn ze banger voor ons, dan wij voor hen.

De woestijn van Namibe

We zakken nog verder af naar het zuiden en komen bij Namibe desert. Een enorm gebied waar we met onze camper kunnen spelen in het zand. En dat doen we, tot twee toe raken we vast, muurvast! Het zand is hier kennelijk wat minder “pakkend” dan in de woestijn van Mauretanie.

Afijn, met schep en rij plaatjes redden we ons er weer uit.

We genieten van de oneindigheid en de fata morgana’s om ons heen.

Bij de kust zijn wat lichte duintjes en zien we een scheepswrak op het strand.

Het is hier erg afgelegen en rustig, geen mens te zien! Alleen een paar autosporen in het zand van eerdere woestijn rijders.

Weer iets landinwaarts 

De hoeveelheid verschillende landschappen in Angola lijkt oneindig. Zo ook in het deel ten oosten van Tombua. 

We bezoeken hier de “Arcos”. Een mooi doorzicht door een bergrug. We maken volop foto’s, zo mooi! Erosie heeft hier prachtige sculpturen in het zandsteen achter gelaten.

Dan rijden we verder naar Colinas do Namibe, vrij vertaald “heuvels”, een verbluffend landschap waar -ook hier- erosie zich van zijn mooiste kant heeft laten zien. Uitgesleten bergdelen zorgen voor de meest vreemde vormen en kleuren. De rode kleur hier is het meest opvallend.

Maar het mooie is hier ook weer, je kunt er dwars door heen rijden, er is niemand te zien en wordt geen entreegeld gevraagd. Angola, zo puur!

We kijken nog even bij een groepje mannen en vrouwen die druk zijn met het delven van zout. De lagen van diverse grondsoorten hier zitten vol zout, kennelijk was de zee hier ooit baas.

We overnachten op een plekje onder de heldere sterrenhemel bij een Welwitschia plant. We zien deze bijzondere plant hier op meerdere plekken. Dit exemplaar is beroemd om z’n omvang. De 1,50 hoogte schijnt uitzonderlijk te zijn. De plant is uniek voor de woestijn en komt alleen voor in Angola en Namibië. De meeste planten worden 500-600 jaar oud.

Onze reis gaat verder door het zuiden van Angola….binnenkort meer in deel 3. Deel 1 gemist? Klik dan hier.