In deel 8 van de #pikipikitour2021 rijden Chris en ik door schilderachtige landschappen en hebben veel verrassende ontmoetingen. We genieten van krankzinnig mooie rotspartijen, we brengen een bezoekje aan de levendige markt en verblijven in een prachtig nieuw hotel. In het onveilige noordelijk deel van Karamoja poseer ik met Oegandese militairen en krijg later pech op een onmogelijk keienpad. Chris zit dan al in Moroto naar Max Verstappen te kijken, terwijl een jeep vanuit Zuid-Soedan mij te hulp schiet.
Oeganda heeft ons hart meer dan eens gestolen en wat ons betreft is het een reisbestemming die bij elke wereldreiziger op de bucketlist thuis hoort. Ontdek waarom Oeganda de parel van Afrika wordt genoemd.
Een reis door Oeganda zal er één zijn om nooit meer te vergeten. Spot de tree-climbing-lions, ontmoet duizenden olifanten, sta oog in oog met Berggorilla's in de jungle en maak kennis met de prachtige cultuur.
Het wonderschone land van de Karamoja
We rijden door het wonderschone land van de Karamoja. Waar we genieten van krankzinnig mooie rotspartijen, een bezoekje brengen aan de levendige markt en verblijven in een prachtig nieuw hotel.
Na een uitstekend ontbijt in de prachtige Kidepo Savannah Lodge vertrekken we door Kidepo Valley NP naar Kaabong. Veel fraaier kan de route van vandaag niet zijn, want de omgeving richting Kaabong lijkt veel op dat van Utah. Met een verschil: de knotsgekke rotspartijen staan niet in een woestijnachtig landschap maar tussen heel veel groen. Wow.
Chris poseert voor een van de vele rotsen die overal en nergens herrijzen in het oh zo fraaie land van de Karamoja. Chris heeft dan ook haast vandaag, want om vier uur moet hij in Moroto zijn. Max Verstappen racet dan en dat wil hij niet missen. Waarbij ik gelijk aanteken dat het mobiele signaal van MTN eigenlijk overal wel van topkwaliteit is.
Op sleeptouw naar Kaabong
Het zit me echt niet mee, terwijl Chris vrolijk en probleemloos op z’n scooter rijdt, heb ik altijd wat. Inmiddels zijn bijna alle bouten en moeren er al afgetrild en vervangen. Nu is het weer raak als we op 12 km van Kaabong assistentie krijgen van een paar Karamoja. Een half uurtje sleutelen en het probleem blijft.
De oplossing is zoals altijd in Oeganda (en geheel Oost-Afrika) nabij. Een boda boda rijder biedt aan om mij voort te trekken met een touw. Dat is niet zo eenvoudig als het lijkt, omdat er veel heuvels zijn en ik steeds moet oppassen dat ik tijdens een afdaling niet op de motor bots.
In Kaabong weet een monteur in een uurtje de scooter te fiksen. Onderwijl hebben wij onze intrek genomen in twee huisjes van het nieuwe Kaabong Resort Hotel waar we genieten van een heerlijke Tilapia (na lang wachten…).
Markt in Kaabong
De volgende ochtend gaan we weer vroeg op pad. We stoppen bij de markt in Kaabong waar we onze ogen uitkijken. We zien veel winkels met kleden en zelfgemaakte slippers. De zelfgemaakte slippers zijn oncomfortabel maar erg nuttig. Er liggen hier veel stekels op de grond die dwars door een scooterband gaan maar niet door … keihard rubber van autobanden. De kleden worden geknoopt om het lichaam. Net als de Maasai (Karamoja zijn verwant aan de Maasai).
Waar wij deze drukke markt als een gekke attractie zien, is het andersom net zo. Elke stap die we zetten, wordt de menigte die ons volgt alsmaar groter. Twee Mzungu’s op scooters, dat zien ze hier niet elke dag. Wanneer we hoedjes gaan passen, ligt het halve dorp in een deuk.
Chris past een paar Karamoja hoedjes, ze zijn alleen net te klein voor zijn grote hoofd. Ik slaag wel en koop een gaaf Karamoja hoedje.
Metershoge billboards van president Museveni
We vervolgen onze rit en het blijft toch een gek gevoel geven als je het gezicht van de president van een land op metershoge billboards ziet. Helemaal als de beste man al 35 jaar aan de macht is. Je zou zeggen dat de Oegandezen hem onderhand wel hebben leren kennen.
Waarbij ik vooral niet over de politiek in Oeganda wil oordelen. Dat laat ik graag aan anderen over. In Karamojaland en het noorden is Museveni nog steeds uitermate populair. Helemaal vreemd is dat niet, omdat de bevolking in dit deel van Oeganda vreselijk heeft geleden tijdens de jaren van Idi Amin. En daarna kwam de Lord Resistance Army van Joseph Kony. Pff wat een ellende allemaal. President Museveni heeft in ieder geval vrede gebracht in het noorden. En daar zijn ze hem hier heel dankbaar voor.
Het Oegandese leger
Ik doe het lekker rustig aan vandaag. Bij een wegversperring stop ik om een praatje te maken met een paar soldaten van het Oegandese leger. Ze hebben machinegeweren in de aanslag, maar zijn vooral relaxed. Zelfs zo relaxed dat de commandant vraagt om een selfie.
Tja en dan volgt gewoon een fotoshoot van een minuut of tien. En dan te bedenken dat je in Oeganda heel voorzichtig moet zijn als je strategische objecten fotografeert. Chris ondervond een paar dagen geleden aan den lijve toen hij een foto nam van de brug over de Nijl in Pakwach. Gelijk kwam een militair naar hem toe.
Allerlei bekijks op de zandweg naar Kotido
Onze rit naar Moroto (186 km) gaat voor het grootste gedeelte over prima onderhouden marram wegen (zand/keien/rotsblokken). Gezien het feit dat het niet veel regent in Karamoja rijdt het prima.
Sowieso rijd je rustiger en soms moet je ook wel, want er is dan wel nauwelijks gemotoriseerd verkeer, passanten zijn er genoeg. De foto’s spreken wat dit betreft boekdelen.
Een korte stop in Kotido
Kotido is de tweede ‘stad’ van Karamoja. Er liggen hier geen asfaltwegen. De ezel fungeert hier als een van de belangrijkste transportmiddelen en we tanken bij zo’n benzinestation waar eerst aan een slinger wordt gedraaid. Prachtig.
Ik heb Chris al die tijd voorgehouden dat de 100 km van Kotido naar Moroto over een prima onderhouden zandweg loopt. Dat herinnerde ik me van twee eerdere tochten in 2017 en 2018. Mmmm… Niets is echter minder waar. De strakke zandweg is veranderd in een hotseknotsebegoniaweg van het type buitencategorie.
Onderweg stoppen we hier en daar om even de benen te strekken en natuurlijk om wat lolly’s uit te delen. De lokale bevolking kijkt haar ogen uit.
Twee natuurreservaten en een slechte weg
Voor Chris wordt het een race tegen de tijd, want als hij Max Verstappen wil zien, dan moet hij vol gas. Ik laat hem gaan en rijd op mijn gemak. Een keienpad met behoorlijk veel modderpartijen vanwege regenval, loopt dwarsdoor twee natuurparken, namelijk: Bokora en Matheniko. Niet dat er veel wild te zien valt.
Halverwege stop ik bij een tiental soldaten die langs de weg lopen. Eentje draagt zelfs een raketlanceerder die ik ken uit de avonturen van Rambo. ‘Een boda boda chauffeur is hier onlangs doodgeschoten,’ vertelt een van de soldaten. Ik vraag maar niet hoe hij die vooroorlogse raketlanceerder gaat inzetten tegen deze bandieten. Nee, ik geef ze allemaal een Big Daddy lollypop. Dat wordt zeer op prijs gesteld.
Afgebroken uitlaat en lekke band
Ik rijd vrolijk verder en merk rond vier uur dat er iets niet in de haak is met mijn scooter. Aangezien ik een koptelefoon draag met stevige rock muziek, heb ik even niet gemerkt dat de uitlaat is afgebroken. Als ik voor de zoveelste keer wegglijd en van mijn scooter stap, zie ik de ellende: een lege achterband en een uitlaat die op de grond ligt.
MTN werkt echter prima en ik app Chris. ‘Ik sta in niemandsland ongeveer zeven kilometer van de asfaltweg naar Moroto. Chris schakelt de hulptroepen van de Kara-Tonga lodge en appt: ‘Ik ben bezig om een jeep te regelen.’
Ach en dan stopt er na een uur zonder enig verkeer ineens een witte Toyota pick-up. ‘Hey mzungu, how are you?’ hoor ik. Ik kijk naar de chauffeur en herken hem eerst niet. ‘Mzungu, we zijn jullie in Kidepo tegengekomen. We waren toen op weg naar Zuid-Soedan, omdat daar een vliegtuigje was neergestort. We zijn nu op de terugweg naar Moroto.’
Francis en George pakken eerst wat gereedschap uit hun jeep en komen dan kijken bij de scooter. Ze zijn er gelijk uit: ‘Mzungu, dit gaat niet. We tillen de scooter in de pickup en brengen je naar Moroto.’ Ik app Chris gelijk dat ik geholpen ben.
George scheurt als een malloot over de keienweg en is binnen twintig minuten in Moroto. Vlak voor Moroto laat ik hem stoppen. ‘Even kijken of de monteur die in 2017 twee dagen aan mijn scooter heeft geprutst er nog is. De monteur wordt gelijk gebeld en verschijnt even later met een lachend gezicht als wij de scooter uit de laadbak van de jeep tillen. ‘You are back, mzungu!’. Grandioos.
George en Francis trakteer ik op een soda en geef ze wat benzinegeld. Iets waar ze overigens niet om gevraagd hebben, maar in Oost-Afrika wel usance is. Men verwacht gewoon een douceurtje als een mzungu uit de brand wordt geholpen.
Kara Tunga Lodge in Moroto
Na deze stevige vertraging kom ik aan bij de lodge. Chris is duidelijk in z’n nopjes. Max Verstappen heeft de grand prix gewonnen. ‘Waar is je scooter?’ vraagt hij. ‘Bij de monteur in Moroto. Ik kan hem morgen ophalen.
De Kara Tunga lodge is ons aangeraden door de bevlogen Charles van Charlies Travels in Nairobi. De lodge is eigendom van een uitermate vriendelijke Karamoja-Nederlander. Maar daarover veel meer in deel 10 als we Moroto en omgeving ontdekken en vervolgens op weg gaan naar Pian Upe (waarbij ik, het zal niemand meer verbazen, wederom scooterpech krijg…).
Oeganda heeft ons hart meer dan eens gestolen en wat ons betreft is het een reisbestemming die bij elke wereldreiziger op de bucketlist thuis hoort. Ontdek waarom Oeganda de parel van Afrika wordt genoemd.
Een reis door Oeganda zal er één zijn om nooit meer te vergeten. Spot de tree-climbing-lions, ontmoet duizenden olifanten, sta oog in oog met Berggorilla's in de jungle en maak kennis met de prachtige cultuur.
