We zijn in Papoea-Nieuw-Guinea waar niets gaat zoals gepland en alles veranderd in een avontuur. Maar, voordat we vertellen over ons allereerste avontuur in Papoea-Nieuw-Guinea en politie escorte, gaan we het eerst hebben over het land. We starten daarom met wat praktische informatie en tips.
Lees ook: De (te) gekke avonturen van Milene & Yuri
Over Papoea-Nieuw-Guinea
Hoe kom je er
Om in Papoea-Nieuw-Guinea te komen kun je het beste een vlucht nemen via Jakarta, Makassar of Denpasar. Via de speciale Papua Nieuw Guinea pagina van Skyscanner kun je het beste zoeken naar deze vluchten. Eenmaal aangekomen in Papoea moet het meest uitdagende deel van de reis echter nog komen. De wegen zijn over het algemeen slecht. Het land staat erom bekend vrijwel onmogelijk te zijn om over land te reizen. De beste manier om van A naar B te reizen is per vliegtuig of boot, al kan dat laatste erg lang duren. Boten varen op zeer onregelmatige tijden. Vaak zijn er geen tijdschema’s bekend. Ook zijn ze verre van comfortabel. Een reis naar Papoea-Nieuw-Guinea is daarom niet voor iedereen weggelegd.
Alleen noodzakelijke reizen naar Papoea-Nieuw-Guinea
Het Ministerie van Buitenlandse Zaken markeert het land als een ‘hoogrisicogebied’, liever niet naar toe reizen dus. De Papoea’s zelf snappen daar niets van. Behalve zakkenrollers, auto ongelukken en wat tribal wars loop je toch geen gevaar? Toch houdt ons ministerie vast aan ‘alleen reizen als het noodzakelijk is’. Zoals wel vaker nemen we het advies in ons op maar laten we ons er niet door weerhouden dit prachtige land te bezoeken.
Ligging Papoea-Nieuw-Guinea
Papoea-Nieuw-Guinea is een eiland in het westen van de Grote Oceaan en behoort samen met o.a. Australië en Nieuw-Zeeland tot het werelddeel Oceanië. Staatkundig gezien is het eiland verdeeld over twee landen; het westelijke deel behoort namelijk tot Indonesië en omvat de provincies Papoea en West-Papoea. Het grootste deel van het eiland, het oosten, heet Papoea-Nieuw-Guinea. Het eiland is met een oppervlakte van 821.400 vierkante kilometer na Groenland het grootste eiland ter wereld en de hoofdstad is Port Moresby.
Lees ook: Lijst met alle hoofdsteden van de wereld + 101 feiten en weetjes!
Beste reistijd voor Papoea-Nieuw-Guinea
Wij bezochten het land in augustus, de tijd om alle sing-sings (tribal festivals) te bezoeken. Van mei tot november kan je eigenlijk best goed reizen in Papoea-Nieuw-Guinea. Er valt altijd wat regen maar in deze maanden iets minder. De meeste regen valt in de maanden tussen december en april, maar veel regen betekent ook veel groen en een volle Sepik River, wat natuurlijk ook wel tof is. Voor ons bepaalde vooral de sing-sings onze reistijd.
Talen in Papoea-Nieuw-Guinea
De top drie van meest gesproken talen in de wereld zijn Chinees / Mandarijn, Hindi / Urdu en Engels. Maar wist je dat er in Papoea-Nieuw-Guinea naast de officiële taal Engels, in totaal 820 officieel erkende talen gesproken worden? Geen enkel ander land op de wereld heeft zoveel officieel erkende talen.
Een ander vreemd record is dat er Rotokas gesproken wordt. Rotokas is een Oost-Papoea-taal en het is de taal met ’s werelds kleinste alfabet. De taal kent slechts 12 letters! Rotokas wordt gesproken door ongeveer 4.000 mensen op het eiland Bougainville in oostelijk Papoea-Nieuw-Guinea.
Lees ook: Wereldwijs | Welke talen worden het meest gesproken in de wereld?
Welkom in Papoea-Nieuw-Guinea
Meer dan 33 uur vliegen, 8 uur rijden en weinig slaap om op de plaats van bestemming, Tari in Papoea Nieuw Guinea, te komen. Zou jij eraan beginnen? Wij wel!
Onze gids, Thomas
Zonder bagage (die ligt nog op Londen dankzij British Airways), maar met veel zin komen we eindelijk aan in regenachtig Mount Hagen. Mount Hagen is een plaats middenin de Highlands van Papoea-Nieuw-Guinea en is voor ons een tussenstop. We moeten even wachten voordat een klein mannetje met baard aan komt rennen. “Melene” schreeuwt hij als hij ons ziet. Zijn ogen glinsteren en we voelen ons gelijk op ons gemak. “I’m Thomas” en hij geeft een stevige hand.
We lopen naar de auto en komen erachter dat we de auto moeten delen met de 2e gouverneur van Tari, ook wel de President, hij heeft acht vrouwen en zijn laatste aanwinst zit ook bij ons in de auto. Verder zit er nog een “hulpje” achterin, voor als er wat gebeurt en Thomas zelf.
Later pikken we nog een kennis op. En nog een, en nog een, totdat de auto vol zit. Zo gaat dat hier. Dat wij betalen voor de rit alsof het een privé taxi is doet er even niet toe.
Tussen de gouverneur en zijn 8ste vrouw zit zeker 40 jaar verschil. Maar ze heeft het niet slecht, denk ik. Hij is een aardige man en heeft geld genoeg om haar goed te onderhouden. En daar gaat het vaak om. Liefde komt daarna wel.
Voordat we aan de acht uur durende reis beginnen moeten we eerst wat boodschappen inslaan. Thomas heeft liever niet dat we de auto uitgaan, want gevaar ligt op de loer in Mount Hagen. Geen echt gevaar, maar gevaar in de vorm van zakkenrollers. Nou, die hebben we in Nederland ook wel. Toch blijft Thomas erbij dat hij de boodschappen doet en wij vooral in de auto blijven zitten met ramen dicht en deuren op slot.
Na een uurtje of wat zijn we onderweg. Tenminste, totdat we moeten tanken en de banden op moeten pompen. Integreren in het leven van de Papoea’s gaat vrij snel op deze manier, het leven waar wachten de norm is en tijd relatief.
Slechte wegen in Papoea Nieuw Guinea
Twee uur later laten we Mount Hagen, waar niet veel zinnigs over te zeggen valt behalve dat het er krioelt van de mensen, achter ons. De eerste paar kilometer is de weg nog prima. Het asfalt ziet er goed uit en er rijden maar weinig auto’s. Maar dat houdt al snel op. De aardbeving van februari 2018 (met een magnitude van 7,5) heeft grote gaten aangebracht in het wegdek en hier en daar zijn er hele verzakkingen in het asfalt. De omgeving is groen en de bananenplanten met hier en daar houten huisjes met rieten daken flitsen ons voorbij. De mensen zitten voor hun huizen en zodra ze ons zien beginnen ze te zwaaien en te lachen.
Even verder houdt het asfalt helemaal op en zijn we overgeleverd aan stenen, modder en kuilen. De gouverneur vertelt vrolijk over Papoea-Nieuw-Guinea (vanaf hier PNG) en Thomas laat ons de laatste lokale hits horen via zijn antieke Nokia. Mobieltjes hebben ze allemaal. Vaak wel meer dan een, en bellen doen ze aan één stuk door. Digicel is het grote netwerk in PNG en mobiel bellen kunnen ze, tot een zekere hoeveelheid, gratis. Naar landnummers bellen kost dan wel weer geld, maar overal kan je credit kopen. Ook kan je her en der je telefoon opladen, voor 1 kina (0,25€) is je telefoon helemaal opgeladen.
Volleybalvelden en bananenplanten
We rijden een prachtig gebied in van mooie, niet al te hoge bergen. We volgen een grote rivier het binnenland in. Kleine dorpjes worden afgewisseld met watervallen, akkers en planten. Ook zien we hier en daar een basketbal- en volleybalveld, waar kinderen lekker aan het spelen zijn. Wat opvalt zijn de vele schoenen die aan elektriciteitskabels hangen. Dit zien we ook weleens in bomen in Den Haag, maar in een land waar schoenen toch nog een zekere luxe zijn had ik dit niet verwacht. De gouverneur legt uit dat die schoenen dan echt helemaal op zijn. En als ik de volgende schoen die aan de elektriciteitskabel hangt goed bekijk zie ik inderdaad dat de zool van de schoen er voor de helft af ligt.
Bij de laatste toiletstop komt er ineens een politiewagen voor ons staan. “Don’t worry, they are my friends” legt de gouverneur uit.
Tari troubles in Papoea Nieuw Guinea
Al een paar maanden zijn de emoties hoog opgelopen tussen twee families in dit gebied. Dit heeft te maken met een stuk land. Want naast vrouwen en varkens is een stuk land het vechten wel waard. De twee families konden de ruzie mondeling niet oplossen en dus begonnen ze met machetes, pijl en boog en zelfs zelfgemaakte geweren te vechten. Omdat er nu aan beide kanten mensen zijn gedood houdt de ruzie niet op. Want wanneer er iemand gedood is moet deze gewroken worden. Eye for an eye. Eermoorden dus.
Naast de twee families is er een groep die de lokale bevolking ‘rascals’ noemt. Deze ‘rascals’ maken gebruik van de situatie en overvallen toeristenbusjes. Ze schieten niemand dood, tenminste dat is nog niet voorgekomen, maar je beroven doen ze maar wat graag. Deze rascals lopen rond met eigen gemaakte drie loops geweren in hetzelfde gebied van de ruzie tussen de twee families. De grote luxe lodge die hier staat, is dan ook al een aantal maanden gesloten en het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft dit gebied rood gekleurd en raad dus ten zeerste af erheen te reizen.
Politie escort
Dus wij gaan vrolijk met politie escort door het gebied heen. De gouverneur is ervan overtuigd dat er niets gaat gebeuren want hij is gouverneur en dus zijn wij ook veilig. Toch heeft hij zijn eigen geweer en machete veilig naast hem. “Just in case”.
Voor ons rijdt de politie het gebied in, wij volgen op afstand. Het is een heel ander gebied dan waar we eerder doorheen reden en doet ons een beetje denken aan de highlands in Schotland. Het is er kaal, nat, koud maar prachtig! Dat eerste zorgt er ook voor dat hier geen mensen wonen. Al zegt Thomas dat dat ook een beetje komt omdat mensen zijn weggetrokken door de oorlog tussen de families. De rit en escort duurt niet lang. Na zo’n 45 minuten rijden we de buitenwijken van Tari in. We bedanken de politie en rijden de grootste stad van de Hela provincie binnen.
Eindelijk in Tari
De buitenwijken zijn groen met leuke kleine huisjes met rieten daken. Hoe meer we bij het centrum komen hoe kaler het wordt. In het centrum zien we geen huizen, wel grote gebouwen. Een medisch centrum zo blijkt later. En ook zijn ze bezig met het bouwen van een kantoor. Maar het duurt nog wel even voordat dat af is. Er is een markt en vanuit containers worden spullen zoals etenswaren, wasspullen en uiteraard sigaretten verkocht. Er is verder weinig te zien en nadat we bijna iedereen hebben afgezet, beginnen we aan de laatste etappe van de reis.
Die laatste etappe duurt nog een half uurtje. We rijden langs huisjes en marktjes en veel mensen lopen nog op straat. Dat terwijl het inmiddels al donker is en zonder straatverlichting en met regen het lastig is om deze mensen te spotten. De mensen verzamelen rond een vuurtje of een winkeltje. Warm worden en bijkletsen. Ook wordt er gegeten, met z’n allen. Want waar wij vooral dingen op social media (en hier op wereldreizigers.nl) delen, delen ze in Papoea Nieuw Guinea nog vooral eten, kleren en gezelschap. Alles is van iedereen.
Lukwanda Lodge
En dan rijden we eindelijk het terrein van Thomas op. Tenminste we stoppen voor de deur en moeten zelf nog een stuk lopen. In de regen en de modder, best een uitdaging in het pikkedonker.
Maar daar zijn we dan. Bij Lukwanda Lodge, middenin het natuurgebied van de Hela Provincie. De bedden ruiken wat muf, de handdoek (één voor twee personen) zit vol vieze vlekken en de wc spoelt niet door. Maar we zijn er. Na 33 uur vliegen, 8 uur rijden en zonder bagage beginnen we aan het avontuur in Papoea-Nieuw-Guinea.
Tot de volgende blog!
