We gaven je eerder een kijkje in ons dagelijks leven on-the-road in onze 100 dagen blog, toen we dus 100 dagen onderweg waren. Nu dat we alweer 250 dagen onderweg zijn, is het tijd voor een VANLIFE update!
Hoe gaat ons af met het eten, drinken, wassen, werken en kakken? Wat is er sindsdien veranderd en hoe staat het met onze mind-set? Dit is hoe we 250 dagen VANLIFE hebben ervaren.
Lees ook: Wat is VANLIFE? | Waarom is het zo populair en is het iets voor jou?
Dit artikel is onderdeel van een grote rondreis van één jaar door de Verenigde Staten en Canada, met een Nederlandse 4×4 camper die we zelf hebben verscheept… Het is een bucketlist-waardige en een once-in-a-lifetime ervaring geweest om nooit meer te vergeten.
We schreven bijna 100 artikelen over deze ultieme rondreis. Bezoek onze Noord-Amerika pagina voor meer info.
Onze reis statistieken
- Gereden kilometers: 31.000
- Uren onderweg: 645
- Gemiddelde snelheid: 40 kilometer per uur
- Duurste diesel: 2,39 euro per liter in Canada
- Goedkoopste diesel: 1,13 euro per liter in Texas, USA
- Aantal staten in Amerika: 29 (+ Washington D.C.)
- Aantal provincies in Canada: 2
- Aantal steden: 342
- Aantal bezienswaardigheden: 742
Home is (still) where we park it
En dat is erg vaak wildkamperen gebleken, met name in de Verenigde Staten. Aan de kust en zelfs op het strand vonden we mooie plekken. Zo heeft Chris (ik was heel even in Nederland) de meest prachtige uitzichten gehad aan Highway 1, de westkust van Amerika. Gelukkig hebben we ook nog enige afwisseling gevonden door campings in Canada, enkele overnachtingen in accommodaties, bij mensen thuis en nog een nieuwe ontdekking gedaan!
Wildkamperen
Op sommige stranden is het toegestaan om het strand op te rijden en in Texas ook om er te overnachten. Zo stonden we op Boca Chica Beach (locatie hier), het zuidelijkste puntje van Texas bij Starbase, het SpaceX complex voor de nieuwe Starship. Dit is de ruimteraket voor missies naar Mars waar momenteel hard aan gewerkt wordt. Na enkele dagen moesten we helaas de plek verlaten. Het strand werd geruimd, omdat SpaceX tests ging uitvoeren op de 110 meter hoge raket.
Gelukkig was er nog genoeg strand over en enkele dagen later stonden we op Padre Island (locatie hier) en Mustang Island (locatie hier). De luchtvochtigheid verpestte echter de boel. Deze steeg ´s nachts soms tot 100%, waardoor op het strand overnachten ineens niet meer zo aangenaam was. Tegen de ochtends was alles klam. Zo ernstig zelfs, dat de binnenmuren van de camper nat waren. Men vroeg zich al af hoe wij Texas zouden overleven zonder airco. De warmte bleek niet het probleem…
Campings
Canada gaf ons de mogelijkheid om wat vaker van een camping met faciliteiten te kunnen genieten. Ook de particuliere campings zijn in Canada redelijk betaalbaar en dat was erg fijn. Dat missen we nu we weer in de Verenigde Staten zijn, maar goed we missen wel meer van Canada…
Met betaalbaar bedoelen we ongeveer tussen de 20 en 35 EUR. Gelijk toen we Canada binnen reden via Carway, kwamen we per toeval op een mooie, ruime, groene camping met alle faciliteiten.
Hoewel het bij de nationale parken in Canada ten strengste verboden is om te wildkamperen, zorgen ze wel altijd voor zogenaamde ´overflow´ campings. Hiervan kan je gebruik maken als de reguliere campings vol zitten. Aangezien we er in de zomerperiode waren, was dit veelal het geval. We konden altijd terecht op een ´overflow´ camping. Dat is goedkoper, maar je hebt niet altijd alle faciliteiten.
Tijdens de route die we met mijn ouders reden, langs de Highlights of the West, hebben we alleen maar gebruik gemaakt van campings. Deze had ik echter wel al ver van te voren geboekt en soms hebben we hiervoor de hoofdprijs betaald.
Hotels, motels en Airbnb
We hebben weinig in accommodates verbleven. Dat had ik graag anders gezien, want ik houd wel van wat afwisseling. Het was vrijwel overal te duur, met uitzonderingen van drie keer…
Toen we in Canada waren hebben we een kleine pauze van onze camper ingelast, toen we naar de grote stad Calgary gingen. Het leek ons leuk om het gevoel te creëren van een stedentrip, dus we boekten een tiny-house via Airbnb in de stad.
Toen mijn ouders ons bezochten, hadden we de kans om een suite voor vier personen te huren in een luxe hotel. Deze kans liet ik natuurlijk niet voorbij gaan. Daarbij was het een leuke manier om Sin-City te bezoeken.
Ik bleef hoop houden en met regelmaat keek ik op de websites van Airbnb en Booking.com naar de prijzen van de hotels in onze omgeving. Tot mijn verbazing liggen de prijzen voor accommodaties in de staat Texas ineens gemiddeld een stuk lager! We verbleven welgeteld één hele nacht in een aftands motel in Port Isabel voor maar 50 USD.
Bij de mensen thuis
Op sommige plekken vonden we oude of nieuwe vrienden, die ons hun oprit of tuin aanboden.
Toen we auto-problemen hadden, zochten we een adres om auto-onderdelen naar toe te sturen. Chris vroeg via een Facebookgroep genaamd Dutchies in Canada om hulp en kwam toen in contact met Kim. Natuurlijk mochten we de onderdelen naar haar opsturen. Ze zat midden in een verhuizing, maar alsnog waren we welkom. Zelfs ook om een aantal dagen op haar acreage te verblijven, inclusief twee lieve honden!
We hebben ook een aantal dagen op de oprit van een oude vriend van Chris mogen verblijven. Chris was bevriend met Maarten toen ze ongeveer de leeftijd hadden van 17 jaar. Enkele jaren geleden is hij permanent in Canada, op Vancouver Island, gaan wonen. Toen wij wisten dat Vancouver Island op de planning stond, hebben we hem een bericht gestuurd. We wisten nog niet wanneer we er precies zouden zijn, maar ongetwijfeld zouden we elkaar treffen!
Chris kreeg via de Facebookgroep Overlanding USA advies van Patrick over wat te doen in Texas. We spraken met hem af en vertelden dat we nog graag eens op een echte Texas-Ranch zouden willen verblijven. Het toeval wilde dat hij net dat weekend op de ranch van zijn zus moest passen. Hij was er zelf opgegroeid. Hij nam contact op met zijn zus om haar te vragen of we met onze camper op de ranch mochten verblijven. En zo geschiedde.
Over ons verblijf bij en ervaringen met deze mensen, vind je meer bij het hoofdstuk sociale contacten en locals.
De nieuwe ontdekking
Dankzij Ilse en haar blog over housesitting, zijn we er bekend mee geraakt. Via de website trustedhousesitters.com zoeken mensen (over de hele wereld) naar iemand die op hun huis en huisdieren wilt passen. Als je op zoek bent naar een housesit, dan betaal je een bedrag om te mogen reageren op de mensen die iemand zoeken.
We twijfelden in eerste instantie of het het bedrag wel waard zou zijn. We deden eerst wat research over de beschikbaarheid van housesits in de regio van Austin, Texas. Rond de Thanksgiving periode, bleken veel mensen een housesitter te zoeken. Nadat we ons aangemeld hadden en op enkele sits hadden gereageerd, voerden we een drietal verschillende video-gesprekken. Alle drie wilden ons uitnodigen voor de sit, dus wij waren uiteindelijk degene die moesten kiezen!
Het tweede weekend van november hebben we een weekend mogen doorbrengen in het huis van Krista en daar op Sebastian (5 jaar oude rescue-bulldog), Hippo (1 jaar oude bulldog) en Oliver (de schele kat) mogen passen. Dat was een succes! Het was fijn voor ons om even van een huis gebruik te maken, in een stad te verblijven en daarnaast nog eens veel spelen en knuffelen met de dieren.
Nu zijn we bezig met onze tweede sit. We passen op twee honden en op een groot huis in een buitenwijk van Austin. Hadden we dit maar eerder ontdekt!
Lees ook: Reisroute 1 jaar Amerika en Canada | De ultieme overlanding route
Voeding
Wat maar niet wilt wennen, is dat alles best duur is in Verenigde Staten, zo ook de boodschappen. Hierover schreef ik in een blog over de tegenslagen. We horen geluiden dat de prijzen in Nederland ook zijn gestegen, maar naar mijn idee is dat nog niet zo ernstig als in hier.
We blijven dan ook steeds opletten op de prijzen in de supermarkt. Uit eten doen we weinig. We koken veel op ons gasstelletje met één pitje en dat zijn vaak makkelijke maaltijden. Als we in een huis verblijven, dan koken we graag wat meer uitgebreid.
We kijken er naar uit om weer ´gewone´ prijzen te betalen of in ieder geval niet zo alert te hoeven zijn op de prijzen bij het boodschappen doen.
Werken
In de 100 dagen blog, vertelde ik jullie dat we werken in de camper of fijn buiten, aan een picknicktafel bijvoorbeeld. Sinds Canada hebben we een nieuwe optie hieraan toegevoegd, namelijk werken in de bibliotheek!
Vanwege een gebrek aan goed internet in Canada was het min of meer noodgedwongen, maar we ontdekten al snel dat we in een bibliotheek ook een aangename temperatuur en een stille plek vonden om te werken.
We hebben verschillende bibliotheken van binnen gezien. Soms erg ruim en met een klassieke look. Soms een slecht onderhouden kleine ruimte, maar altijd met WiFi. Een klein nadeel wat we hebben ondervonden bij bibliotheken in de stad, is dat er soms ook daklozen gebruik van maken die niet fris ruiken.
Meereizen met het weer
De planning is altijd geweest om mee te reizen met het weer. Kamperen en het leven in de camper met koude temperaturen en neerslag zijn niet fijn.
Toen we in maart aankwamen in New York, was het nog ijskoud. Toen we de camper ophaalden in Baltimore, zijn we zo snel als we konden zuidwaarts gereden. We waren al snel in Georgia, waar het 30 °C graden was.
Sindsdien hebben we op onze route eigenlijk altijd zonnig en warm weer gehad, met uitzondering van drie regenachtige dagen in de staat Arkansas. Het was dan ook lente en zomer.
Na de roadtrip met mijn ouders en nu dat de winter voor de deur staat, zijn we weer snel zuidwaarts gereden. We vonden weer temperaturen van 30 °C in Texas. Totdat plotseling een groot koufront heel Amerika deed kennismaken met de winter. Het is nu al een week koud en regenachtig, wat kamperen dus niet comfortabel maakt.
Niet alleen het kamperen is minder comfortabel, we zullen dan ook meer moeite moeten doen om voldoende stroom op te wekken. Als gedurende de dag de zon schijnt, wekken we meer dan voldoende op. Zo niet, dan zullen we op z´n minst de auto moeten starten om de accu´s bij te laden.
Het plan om mee te reizen met het weer, heeft tot voor kort goed uitgepakt, eigenlijk de gehele reis wel, maar helaas nu even niet…
De EcoFlow Delta MAX is een draagbare Lithium-ion powerstation met een capaciteit van maarliefst 2016wh. Dit apparaat maakt omvormers en laadregelaars voor zonnepanelen overbodig.
De capaciteit is uitbreidbaar en met 4 x 2400W (4600W piek) AC-uitgangen, talloze 12v en USB aansluitingen is hij geschikt voor vele toepassingen zowel binnenshuis als buitenshuis.
Supersnel laden via 230v. Gecombineerd laden via 230v, 12v of zonnepanelen is mogelijk. Zeer populair onder camperaars en vanlife enthousiastelingen.
Wij hebben dit apparaat in onze camper geïnstalleerd en het is werkelijk fantastisch om zoveel power tot je beschikking te hebben. We grillen, koken, koelen vrijwel alles elektrisch nu.
- Grote capaciteit
- Super snel opladen
- 100w (!) USB-C aansluitingen
- 2400W met 4600W piekvermogen
- Laden via 230v, 12v of zonnepanelen
- Prijs
- Weegt 23 kilo
Sociale contacten
Geïnteresseerde Canadezen
In Canada werden we vaak aangesproken door wat oudere mensen, die op de één of andere manier een connectie met Nederland hebben. Een wat oudere meneer sprak ons aan in gebrekkig Nederlands en vertelde ons dat hij op 9-jarige leeftijd van Nederland naar Canada was verhuist. Weer een aantal andere mannen kenen de stad Nijmegen, omdat ze de vierdaagse hebben gelopen net na de oorlog. Deze gesprekken zijn altijd erg leuk en verwelkomend.
Geïnteresseerde Amerikanen
We hebben gemerkt dat Amerikanen over het algemeen veel interesse hebben in ons, maar per staat verschilt het flink in hoe ze dat uiten. In Florida en in Texas zijn we denk ik het meest aangesproken. Er was zelfs een moment in Florida, dat we de gesprekjes even zat waren. In het noorden was men wat meer terughoudend. Toch zijn we overal eigenlijk wel aan de praat geraakt, wat erg prettig is tijdens de reis.
Locals
We hechten erg veel waarde aan het contact met locals. Het is tijdens een reis als deze erg welkom en natuurlijk ook erg interessant om te zien hoe men aan deze kant van de aarde leeft. We hebben dan ook erg geluk gehad met het treffen van deze mensen.
Verblijf op een acreage
We genoten bij Kim (die ik eerder al benoemde) van het acreage-leven. Er waren gezellige avonden met Kim, haar man Jakko, de honden en soms een kampvuur. We hebben ook enkele keren onze mauwen opgestroopt en ze een handje geholpen met het opruimen van de stal, het weghalen van prikkeldraad en wat snoeiwerk.
Vancouver Islanders
Toen we op de oprit van Maarten verbleven, konden we vanaf hier fijn werken en een deel van Vancouver Island ontdekken. Maarten en zijn huisgenoot gaven ons hiervoor tips en we hebben daardoor dingen meegemaakt, die we anders niet hadden. Ook hebben we twee gezellige avonden wat gegeten met Maarten en oude herinneringen opgehaald. Dat is toch goud waard?
Belg in Texas
Toen we op een strand in Texas stonden, sprak Josh ons aan. Hij vertelde geboren te zijn in België. Het heette toen nog Jos. Hij is naar de VS vertrokken op volwassen leeftijd en heeft lange tijd in Chicago gewoond. Hij woont nu alweer lange tijd in Texas en voelt zich daar echt thuis.
Toen we ons gesprek aan het afronden waren zei hij dat hij en zijn vrouw ons om 18.00 uur komen ophalen om ons mee uit eten te nemen. Die avond zaten we bij een Texas Mesquite BBQ-restaurant. Wat een gastvrijheid!
In het restaurant werd een zogenoemde politieke rally gehouden, voor de aanstaande verkiezingen (8 november). Het was van een republikeinse partij en we hebben onze ogen uitgekeken en onze oren laten klapperen. Toen de rally werd gestart werd er gebeden voor God en ´onze president Donald J. Trump´. De aanwezigen waren duidelijk van mening dat de presidentsverkiezingen gestolen zijn.
Chris mocht ook nog mee naar het kantoor van de lokale republikeinse partij om een t-shirt in ontvangst te nemen. Het T-shirt in kwestie is te extreem om hier te delen maar het schilderij dat daar hing, spreekt boekdelen.
Nog meer gastvrijheid
Chris had online contact met Patrick, die in Texas woont. Hij had uitgebreid advies voor ons toen we hiernaar vroegen. Toen we in Texas waren nodigde hij ons uit voor pizza. Na de pizza, wat biertjes en een fijn gesprek, had de beste man ook nog cadeaus voor ons! Hij gaf ons bier van een Texaanse brouwerij, Texaanse Bourbon en brandhout, voor een kampvuur op het strand.
Toen we op de Ranch van Patricks zus verbleven, gaven Patrick en zijn zoon Rain ons een uitgebreide rondleiding. Hij vertelde over het land en de dieren. Daarnaast, en dat kan natuurlijk niet missen op een ranch, leerde hij ons nog wat over wapens. Het is hartverwarmend dat mensen je zo verwelkomen zonder daar iets voor terug te verwachten!
Conclusie
We hebben zoveel leuke ervaringen opgedaan en de reis heeft er vast nog een aantal voor ons in petto. Aan het leven in de camper zijn we gewend geraakt, maar het verlangen naar ´gewoon´ groeit.
Het normale leven hopen we enigszins te vinden nu we even op een huis met huisdieren mogen passen. Vanuit daar gaan we bezig met nieuwe plannen. Wat gaan we doen? Ik verklap alvast dat we van mening zijn dat we voldoende van de Verenigde Staten hebben gezien en ervaren. Misschien zijn we er ook wel een beetje klaar mee…
Dat betekent dat er een nieuwe bestemming aankomt. Dat zou met de camper kunnen, maar eigenlijk kan ik wel zeggen (Chris misschien wat minder) dat ik voor nu ook wel klaar ben met het camper leven. Gaan we de camper terug verschepen? Of gaan we met pijn in ons hart de camper verkopen? En wat gaan we dan doen?
Wordt vervolgd…
