Overlanden in Lesotho, een volledig zelfstandig land, geheel omringd door Zuid Afrika. Het land is sinds 1966 onafhankelijk van de Britten. De oppervlakte is zo’n 30.000 km2, ongeveer drie-vierde Nederland. Wij komen tijdens onze overland reis binnen via de hoofdstad Maseru in het westen. Twee dingen vallen direct op. De vriendelijkheid van de mensen lijkt oneindig. We worden aan alle kanten toegezwaaid en van bruikbare adviezen en informatie voorzien. Verder zien we geen blanken. De bevolking lijkt louter uit oorspronkelijke stammen te bestaan.
Zoals je van ons gewend bent, begin je ook nu weer met het kijken van de video. Reis je met ons mee?
In Lesotho denken we terug aan west Afrika. Net als daar leven de mensen veelal op straat. Overal lopen mannen, vrouwen en kinderen langs de weg en zie je verkoop stalletjes met een variatie aan producten. Zo’n 90% van de bijna 2 miljoen inwoners is christelijk en ze hebben hun eigen munteenheid, de Loti. Deze is overigens gelijk aan de Afrikaanse Rand.
Helaas heeft het land weinig export. Er zijn diamant mijnen, maar de opbrengsten daarvan komen nauwelijks bij de plaatselijke bevolking terecht. Ongeveer 60% van de mensen leeft dan ook onder de armoedegrens.
Lesotho bestaat voor verreweg het grootste deel uit adembenemende hooggelegen berglandschappen. Het land wordt dan ook vaak “Kingdom in the sky” genoemd. Al bij het eerste contact voelen we dat Lesotho wel een verborgen pareltje is. “Off-the-beaten-track” zullen we maar zeggen.
Een praatje onderweg
Als we onderweg zijn en we kunnen een praatje maken met een local, grijpen we dat met beide handen aan. Onderweg zien we veel mensen lopend op weg naar school, werk of gewoon wat rondhangen.
Leuk en opvallend is dat de mensen hier de hele dag dekens dragen tegen de kou. Gewoon dekens waar wij onder slapen. Als vervanging van een jas. Jong en oud, arm en rijk loopt er mee rond. Op de landerijen zijn boeren aan het werk met de laatste maisoogst of alweer bezig het land gereed te maken voor het volgende seizoen.
Zo is er vlak langs de weg een boer bezig met het “plukken” van maïskorrels van de kolf. Een essentieel arbeidsintensief klusje. Het maismeel wat van de korrels wordt gemaakt, is een hoofdbestanddeel van de dagelijkse voeding. De boer vindt het fantastisch om te vertellen over z’n leven en waardeert onze interesse zichtbaar.
Maar aan alles is te zien dat er van weelde geen sprake is. Alles wat er gegeten wordt hebben ze eigenlijk zelf verbouwd, ze zijn vergaand zelfvoorzienend. Hij heeft een nieuw project…een paar konijnen. Hij wil ze fokken maar weet nog niet als hij ze zelf wil opeten of verkopen op de markt. Voorlopig klaagt hij steen en been dat het voer zo duur is. Naast de verbouw van mais heeft hij nog een ezel, een paar koeien en geiten.
Thaba Bosiu, cultural village
Deze commerciële instelling in de buitenlucht vertelt het verhaal van het ontstaan van Lesotho. Op het “plateau”, de platte naastgelegen berg, vonden vele gevechten plaats, maar uiteindelijk overwon de oorspronkelijke bevolking.
We krijgen een rondleiding door een alleraardigste gids. Naast de voorstellingen buiten is er ook een overdekt museum.
Op het parkachtige terrein is een theater, restaurant en diverse verblijfsaccommodaties. Wij vragen of we er ook kunnen overnachten. En dat kan… alles wordt in het werk gesteld om ons een plezierig verblijf te geven.
Een mooi grasveldje. En even verderop kunnen we gebruik maken van een douche.
Wij vonden het bezoek de moeite waard, zeker als je het land net binnenkomt en geïnteresseerd bent in een paar achtergronden.
Kome dwelling caves (grotwoningen)
We vervolgen onze reis door Lesotho naar de Kome caves. We hebben geen idee wat ons te wachten staat, maar we hebben begrepen dat we er kunnen overnachten.
De rit er naartoe is in ieder geval prachtig. De laatste kilometer is behoorlijk uitdagend via een steile rotsweg, met een gewone personenauto absoluut onhaalbaar.
Midden tussen de locals is een ontvangstgebouw en een grasveldje waar we kunnen overnachten. Dit soort plekken zijn geweldig omdat het dé manier is om wat van de lokale tradities te leren.
Vrouwen sjouwen zich een breuk met het water halen bij de enige kraan in de omgeving. Mannen dragen ook hier weer de traditionele dekens tegen de kou. Velen zijn boer met vee of een stukje bouwgrond, anderen gaan uit werken. Veelal naar Zuid Afrika om daar in mijnen te werken.
Een gids leidt ons rond door het dorpje en naar de grotwoningen. De met klei gestucte grotwoningen zijn leuk om even te zien. De gids vertelt over de geschiedenis ervan. Maar wij vinden het contact met de dorpsbewoners nog leuker. De mensen zijn er uitzonderlijk vriendelijk.
Maletsunyane Watervallen
De Maletsunyane watervallen nabij Semonkong zijn vooral bekend om de indrukwekkende hoogte van 192 meter. Maar de omgeving waarin de waterval is gelegen is minimaal zo spectaculair. In Lesotho hebben we tot nu toe een aantal toeristische highlights gezien die door de overheid worden gesteund. Zo ook hier een enorm gebouw welke massa’s toeristen voorziet van een restaurant, informatie en een uitzicht. Maar bezoekers…ho maar…niemand.
Wij vinden dat alles behalve erg! Bij aankomst betalen we zo’n 5 euro aan entreegeld en krijgen een VIP behandeling waar je U tegen zegt.
We rijden een heuvel af die ook voor een 4WD, hoog op de wielen, nog een uitdaging is. Locals helpen ons grote stenen te verwijderen om uiteindelijk een van meest fantastische wild kampeerplek te bereiken. Recht tegenover de waterval met een uitzicht in de kloof gaan onze harten sneller slaan.
Terwijl buizerds, valken en gieren boven en onder, langs ons heen scheren genieten we van zonsondergang en zonsopgang, terwijl de waterval onophoudelijk door klettert.
Abseilen naast de Maletsunyane Watervallen
We verkassen even verderop naar Semonkong, waar de Semonkong Lodge is gelegen. Een moderne lodge die een schril contrast met de rest van het dorp vormt. Er zijn ook kampeerplaatsen waar wij gebruik van maken.
De accommodatie biedt de mogelijkheid om te abseilen naast de waterval. Dat lijkt ons wel wat!
We krijgen diezelfde middag nog een gedegen training langs een rotswand met een hoogte zo’n 25 meter. Oefenwandje.
Nadat de gidsen het vertrouwd vonden met ons naar het echte werk te gaan, vertrokken we de volgende ochtend om 8 uur. We hobbelen een half uurtje in een Landcruiser om het startpunt boven aan de waterval te bereiken. Het laatste stukje lopen we, terwijl al onze materialen door een paard naar het magische punt worden versjouwd.
Terwijl de gidsen alles in orde maken, genieten wij nog even van het overweldigende uitzicht.
Dan is het tijd…met z’n tweeën naast elkaar kijken we over de rand…wie A zegt, moet B zeggen. De twee honderd en vier meter onder ons…pff. Het is wereldwijd de hoogste abseil!
Maar als we één keer veilig in de touwen hangen kan het afdalen beginnen. Adrenaline giert door onze lichamen! Het uitzicht zo stijf naast de waterval is verbluffend. We schreeuwen het uit!
Door de spray van de waterval worden we op het laatste stuk nog behoorlijk nat, maar dat mag de pret niet drukken.
Na een kwartiertje zijn we beneden en worden opgewacht door één van de gidsen. We klimmen de kloof weer uit, ontdoen ons van de tuigjes en zijn een enorme ervaring rijker. Dit hadden we nooit willen missen!
Sehlabathebe National Park
Vanuit ons avontuur bij de waterval gaan we verder naar Sehlabathebe NP. Een prachtig mooie, nieuw geasfalteerde weg lijdt ons erheen. Het park is hoog gelegen en biedt plaats aan diverse endemische flora en fauna. Bovendien vindt je er een aantal bijzondere rotsformaties.
Voor een habbekrats krijg je toegang en kun je kamperen, waar je maar wilt. Wij vinden een uniek plekje diep in het park.
Op de zaterdag zien we nog een groepje jongeren, maar verder lijkt toerisme hier vooral in de kinderschoenen te staan.
Met het weer hebben we geen geluk deze keer. Op zondagmorgen om 7 uur gaan we op stap om de omgeving te verkennen. Het gebied is mooi, veel groene grassen afgewisseld met ruige rotsformaties. Er doorheen kronkelen riviertjes en zijn moeras achtige poeltjes. We horen er zelfs kikkers kwaken.
Aanvankelijk kunnen we nog wat leuke plaatjes schieten maar al snel trekt het dicht en begint het te spetteren. Uiteindelijk komen we als verzopen katten weer terug bij de camper. Omdat de voorspellingen voor de komende dagen niet veel beter zijn, vertrekken we. Zover wij er een indruk van hebben gekregen, is het nationale park een bezoek waard!
Diverse bergpassen
We zijn van plan de Matebeng bergpas te gaan rijden. Maar via diverse informatiebronnen is de informatie tegenstrijdig.
We informeren nog bij een aantal locals aan het begin van de pas, maar echt relevante informatie krijgen we niet. We horen verhalen over uiterst nauwe passages en weggespoelde wegdelen. Bovendien zijn de weersvoorspellingen erg slecht.
Op de weg ernaartoe zien we al snel de gesteldheid van de weg. Grote rotsblokken en uitgespoelde delen. Hieruit is duidelijk te zien dat hier nauwelijks verkeer langs komt.
We besluiten te keren.
Via, via worden we gewezen op een andere bergpas. Deze zou beter zijn onderhouden. We gaan deze pas bedwingen en worden getrakteerd op fenomenale uitzichten in het hooggebergte. Zelfs tijdens de overvloedige regen is het nog prachtig! We overnachten op een heuveltop en worden wakker met een prachtig uitzicht.
Onderweg in dit afgelegen gebied passeren we soms kleine nederzettingen. De mensen zwaaien uitbundig als ze ons zien. We stoppen regelmatig om de omgeving goed in ons op te nemen. Dan zien we een plek waar ze aan het schapen scheren zijn. Niet met een tondeuse, maar een grote schaar. Met meerdere mannen tegelijk worden de schapen van de vacht ontdaan, terwijl anderen de wol op kwaliteit sorteren. Puur om even te zien.
Paardrijden
We hebben afgesproken met Ian en Catherine, een Engels stel overlanders. We rijden samen over de bergpassen en hebben het gezellig samen.
Ian stelt voor om te gaan paardrijden…mmm…paardrijden…daar hebben we eigenlijk niks mee. Maar oké, we kunnen het een kans geven.
Op iOverlander vinden we mogelijkheid. We worden ontvangen door Joseph en Maria, een ontzettend vriendelijk jong koppel. Maria werkt in de huishouding en Joseph is ondernemend en gaat met gasten de bergen in.
En zo begint een fantastisch avontuur te midden van het echte pure leven van de mensen in de bergen. We stijgen met z’n vijfen op de paarden, die overigens erg gewillig en mak zijn. Aanvankelijk gaan we nog over een pad, maar later ook klimmen en dalen via steile hellingen. De paarden zijn erg sterk, we verbazen ons daarover, maar vertrouwen ze volledig. We passeren afgelegen dorpen welke alleen per paard of ezel bereikbaar zijn. Boeren zijn druk doende om hun land te ploegen met soms zes koeien voor hun één-scharige ploegen. De rust en relaxtheid samen met de paarden is overweldigend.
Rond de middag lunchen we aan de oevers van de Orangeriver, terwijl de paarden even kunnen grazen. De rivier is redelijk wild en bruin van het meegesleurde zand, het heeft de afgelopen dagen behoorlijk geregend.
Zo halverwege de middag arriveren we in een afgelegen dorp waar een familie een rondavel (rond huisje met rieten dak) ter beschikking stelt om te overnachten. Vier dunne matrasjes liggen op de vloer. Een vloer van modder gemend met gedroogde mest. Dekens moeten ons hier vannacht warm houden.
Intussen is de vrouw des huize bezig met het avondeten. Ze maakt voor ons heerlijke traditionele gerechten waar we ‘s avonds van proeven.
In de ochtend kraait de haan al vroeg en na een vulllend ontbijt vertrekken we weer in dezelfde scenery richting Josephs huis, waar zijn vrouw Maria alweer een lunch heeft voorbereid. We kijken terug op een fantastisch avontuur en moeten alleen even wat spierpijn van het paardrijden verwerken.
Dat doen we de volgende dag terwijl we in de auto op zachte stoelen de Sani pass, de grensovergang met Zuid Afrika, bedwingen. Meer hierover in ons volgende verhaal, Zuid Afrika (deel 4)
Onze conclusie
Lesotho, het land met het hoogste, laagste punt. Of “Kingdom in the sky”, zoals het zo vaak wordt genoemd heeft ons enorm verrast.
De puurheid, het schone, de enorm vriendelijke mensen…het is een voorrecht om hier rond te reizen. Het contrast met zuid Afrika is groot! De mensen hebben een aantal prachtige tradities en de landschappen zijn fenomenaal.
Toerisme staat hier nog in de kinderschoenen. Voor ons is dat mooi, het massatoerisme heeft de puurheid nog niet verdrongen. Wij denken dat veel mensen in twee tot drie weken Zuid Afrika bezoeken en voor het gemak Lesotho maar overslaan. Echt zonde!
De overheid probeert het wel met een aantal dure projecten om de toerist te verleiden maar tot op heden zonder grote successen lijkt het. Mooi zo houden!
